The Essen Madness – editie 2016

Voor de eerste keer in mijn 33-jarig bestaan ga ik een bezoek brengen aan de grootste spellenbeurs van Europa: SPIEL in Essen! Jihaa…ik kijk er ENORM naar uit. Ik ga vooral om de sfeer op te snuiven. Een tof spel (of een demo-rondje) spelen is leuk meegenomen, maar het hoeft niet. Ik ga alvast geen twee uur aanschuiven om één van de toppers te kunnen spelen. Daar zal ik na Essen nog tijd genoeg voor hebben. Ik ga ook niet naar Essen om spellen te kopen? Waaaaaat? Meende gij da nu? Ja, ik meen dat. De meeste spellen op mijn wishlist zijn nu al vrij bekend. Die spellen zullen na Essen zeker en vast ook nog te vinden zijn, vaak zelfs nog goedkoper. Bovendien steun ik graag mijn favoriete spellenwinkel De Spelgezel, want als er één spellenwinkel is waar ik al heel veel plezier aan heb beleefd, dan is het De Spelgezel. Ik heb er nochtans geen aandelen. Als ik weinig of geen spellen op Essen ga kopen, waarom hou ik me dan bezig om een Essen-wishlist samen te stellen? Dat is een goede vraag. Gewoon omdat het superleuk is! Het verzamelen van alle informatie over leuke spellen is bijna even leuk als het spelen zelf.

De volgende 25 spellen hebben mijn interesse gewekt. Ik hoop dat ik er op Essen een groot aantal van dichterbij kan bekijken.

Funkenschlag: das Kartenspiel lijkt me leuk! Hoogspanning is een fantastisch spel. Wil dit zeggen dat deze kaartversie ook sowieso goed zal zijn? Dat weet ik niet, maar ik wil het dolgraag te weten komen. Funkenschlag: das Kartenspiel is een gestroomlijnde versie van Hoogspanning die veel sneller speelt. In dit spel heb je geen speelbord, maar ligt de nadruk op de marktcentrale. Eerst bieden de spelers op de centrales in de markt (zoals bij de originele Hoogspanning). Daarna kopen de spelers grondstoffen van de grondstoffenmarkt. Vervolgens beslist elke speler welke centrales hij wil aansluiten op zijn netwerk. Volgens de Opiniated Gamers geeft dit spel je nog steeds het Hoogspanning-gevoel, maar dan zonder speelbord en in een veel kortere speeltijd.

Bohnanza: Das Duell is, na Al Caboon, de nieuwe tweepersoonsversie van Boonanza. Het handelen is verdwenen en vervangen door een systeem waarbij je de andere speler een gift moet geven. Ik heb geen idee of dit systeem zal werken, maar ik ben benieuwd. Een nieuwigheid is ook dat je via geheime orders extra dukaten kan verdienen. Aangezien mijn vriendin en ik heel graag Boonanza spelen, is deze tweespelersversie een geschenk van God. Nu alleen nog hopen dat het een mooi geschenk wordt.

X Nimmt! is de opvolger van 6 nimmt! oftewel Take 5! Het kaartspel Take 5! is een filler die ik graag speel omdat het zo snel en leuk is en omdat de regels heel eenvoudig zijn. In X Nimmt! zijn er een aantal nieuwe regels. Iedereen heeft nu ook een persoonlijke X-rij. Elke keer als je kaarten uit een rij moet nemen, dan plaats je één van deze kaarten in de X-rij. Je moet de kaarten in deze X-rij in oplopende volgorde spelen. Indien je dit niet kan, dan leg je de X-rij opzij en start je een nieuwe X-rij. De rij die je opzij hebt geschoven, levert nu dubbele minpunten op. Volgens mij gaat dit een leuke, nieuwe twist aan Take 5! geven. Must have!

Fields of Green is geïnspireerd op Among The Stars, maar dan met een boerenthema. Elke speler trekt 6 kaarten van één of meerdere van de 4 gedekte stapels met kaarten. Daarna worden de kaarten door de spelers gedraft, zoals bij 7 Wonders. Vervolgens bouw je de kaart. Hoe meer kaarten je bouwt, des te uitgebreider je boerderij zal worden en des te meer punten je kan scoren op het einde van het spel. Dit lijkt me een snel en leuk kaartspel.

Colony is het nieuwste spel van Ted Alspach die we vooral kennen als auteur van Suburbia en Castles of the Mad King Ludwig. Het spel Colony is vergelijkbaar met Favor of the Faraoh. Je rolt dobbelstenen en deze dobbelstenen gebruik je als grondstoffen om verschillende kaarten te activeren. Er is heel wat discussie omtrent de geluksfactor in dit spel. Tom Vasel zegt bijvoorbeeld dat er geen strategie in het spel zit. Anderen beweren dan weer dat het spel net heel veel strategie zou bevatten. Deze diepere laag komt echter enkel bovendrijven naarmate je Colony meer speelt en de kaarten beter leert kennen. Ik wil graag zelf ontdekken of er al dan niet veel strategie in dit spel zit en daarom zet ik het graag op mijn wishlist. Er zal alvast voldoende herspeelbaarheid zijn, want van de 28 verschillende soorten kaarten gebruik je er in elk spel slechts 7.

Outlive is een worker placement spel waarbij je de andere spelers moet proberen te overleven. Er is een dag- en een nachtfase. In de dagfase stuur je je vier werkers met een verschillende sterkte op pad om grondstoffen te vergaren. Je werkers verplaatsen zich over het bord en zijn genummerd van 1 tot 4. Wanneer jouw werker terecht komt bij een zwakkere werker van een andere speler, dan moet die speler jou vergoeden in grondstoffen. Vb: rood heeft een werker met sterkte “5” en gaat bij een groene werker met sterkte “4” en een blauwe werker met sterkte “3” staan. Dan betaalt groen 1 grondstof ( = 5 – 4) aan de rode speler en blauw betaalt 2 ( = 5 – 3) grondstoffen aan de rode speler. In de nachtfase los je de events op, zorg je ervoor dat je werkers voedsel krijgen, probeer je de radioactiviteit onder controle te houden, recruteer je nieuwe werkers, bouw je kamers en activeer je de effecten van die kamers en herstel je je wapens en andere uitrusting. Het artwork is prachtig en de spelmechanismen zien er ook goed uit.

La Granja: No Siesta is een veel lichtere versie van La Granja waarin je dobbelstenen rolt en draft tot iedereen minstens drie dobbelstenen heeft om te scoren. Zo verzamelen de spelers grondstoffen die ze afvinken op hun scoreblaadje om de meeste overwinningspunten te kunnen verdienen. Ik kan me niet voorstellen dat dit spel me een La Granja gevoel gaat geven, maar wie weet wordt het wel een leuk verstand-op-nul-reis-dobbelspelletje-in-het-genre-van-Qwixx?

Adrenaline zet de klassieke “first person shooter (FPS) video game” om naar een bordspel. Je denkt waarschijnlijk dat dit een puur ameritrash spel is geworden, maar eigenlijk is het een “resource management area control euro game” (een mond vol). Je speelt kaarten om te schieten, maar je moet een kost betalen om je wapen te herladen (lees: om de kaart weer op je hand te mogen nemen). De “area control” zit hem in de “health-bar” waarop aangeduid staat hoeveel wonden je hebt. Er lijken heel wat toffe elementen in het spel te zitten. Je wil uiteraard niet sterven, maar hoe meer wonden je neemt, des te sterker je zal vechten. Je kan kiezen om verschillende speler een beetje schade toe te brengen of je kan je richten op 1 of 2 karakters en die genadeloos afmaken. Je kan voor de “first blood” bonussen gaan (wanneer je iemand als eerste raakt), maar je kan ook proberen om karakters uit het spel te spelen om zo extra punten te verdienen. Daarnaast kan je combo’s maken met je verschillende wapens. Daarnaast komt het spel met mooie miniaturen. Dit ziet er echt cool uit!

Scythe heb ik intussen al gespeeld en het is een must buy! De diepgang van Terra Mystica aangevuld met wat spelersinteractie door de battles, een grote herspeelbaarheid door de verschillende rollen en een echte race tegen de tijd. Eurogame meets ameritrash. I love it!

Hit Z Road is een zombiespel van Martin Wallace waarbij je elke ronde start met bieden. Wie het hoogst biedt, mag als eerste een rij kaarten kiezen. Er zijn telkens vier rijen met twee kaarten per rij. Soms kan een rij positief zijn en grondstoffen opleveren. Een rij kan helaas ook negatief zijn waardoor je karakters kan verliezen of zal moeten vechten tegen zombies. The Opinionated Gamers omschrijven Hit Z Road als een simpel maar effectief resource management spel met een slim en uniek gebruik van het zombiethema. Niet slecht. Helaas zie in andere reviews de woorden “randomness” en “runaway leader” ook vaak opduiken. Twijfelgeval.

The Last Friday is Brieven uit Whitechapel in een ander jasje. Als je het speelbord bekijkt, zie je waar de makers hun mosterd hebben gehaald. Op zich is daar niets mis mee, want Brieven uit Whitechapel is een goed spel. In Last Friday is één speler de psychopatische moordenaar. Hij probeert onzichtbaar te blijven en ondertussen alle andere spelers te vermoorden. De andere spelers daarentegen moeten de moordenaar vermoorden vooraleer ze zelf worden vermoord. Cool! Dit wil ik zeker eens spelen. Ik ben nu al benieuwd of dit spel beter en/of voldoende verschillend zal zijn dan Brieven uit Whitechapel. Volgens de reviews die ik heb bekeken, zou Brieven uit Whitechapel beter zijn met minder spelers en Last Friday beter zijn met meer spelers. Het artwork van Last Friday ziet er alvast mooi uit!

Great Western Trail is het nieuwste spel van Alexander Pfister, de auteur van Mombasa. Dit belooft één van de grote hits van Spiel te worden. 999 Games heeft zelfs al aangekondigd dat ze dit spel in het Nederlands gaan uitbrengen. Volgens de auteur wordt Great Western Trail bijna even pittig als Mombasa. Dat belooft! In Great Western Trail reis je als herder naar Kansas City en stop je op verschillende plaatsen om acties uit te voeren. Het spel bevat “deckbuilding” waarbij je vee is voorgesteld door kaarten. Hopelijk is dit spel even goed als Mombasa.

Pixie Queen is een worker placement spel met vele mogelijkheden waarbij de pixies (elfen) voedsel stelen om te offeren aan de pixie queen (elfenkoningin). In dit spel krijg je vooral minpunten in plaats van pluspunten en is het de bedoeling om zo weinig mogelijk minpunten te hebben. Ik heb een video over het spel bekeken en het ziet er origineel uit. Bovendien is het prachtig uitgevoerd. Pixie Queen won de prijs voor het beste prototype van Zomerspel. Respect

Burke’s Gambit is een “social deduction” spel, vergelijkbaar met The Resistance. Ik lees het woord “The Resistance” en alle alarmbellen in mijn hoofd gaan onmiddellijk af. happy happy joy joy Eens kijken wat Burke’s Gambit te bieden heeft. Er is nog niet veel informatie over het spel, maar dit is wat ik erover heb gevonden. Er zijn twee teams: een blauw team (de goeie) en een rood team (de slechte). Elke rol heeft een speciale eigenschap die elke speler aan tafel kan zien. Daarnaast heeft elke speler een gedekte kaart voor zich liggen waarop staat of de speler gezond is of besmet is door een alien parasiet. De spelers kunnen tijdens het spel naar deze kaarten van de andere spelers kijken, maar ze mogen nooit hun eigen kaart zien. Het blauwe team probeert de besmette persoon levend in de groep te houden, terwijl het rode team probeert om de besmette speler terug mee te nemen naar de aarde. Het rode team wil dus dat de identiteit van de besmette speler geheim blijft. Als een geïnfecteerde speler sterft, springt de parasiet naar een andere speler en begint het mysterie opnieuw. Elke beurt rolt een speler een dobbelsteen. Met deze dobbelsteenworp kan je aanvallen of genezen, naar een kaart kijken van een naburige speler, naar een kaart kijken van om het even welke speler of het symbool rollen waarop het schip dichterbij komt. Het klinkt tof, maar ik wacht nog op reviews over dit spel.

Letters from Whitechapel: Dear Boss is de eerste uitbreiding voor het fantastische Brieven uit Whitechapel. Deze uitbreiding verbetert de componenten (mooie miniaturen en een nieuw schermpje) en voegt een aantal optionele regels aan het basisspel toe. Er komt een deck met 3 soorten kaarten: verdachte Jack-kaarten, politieagent-kaarten en mogelijke slachtoffers-kaarten. De politieagent- en de verdachte Jack-kaarten maken het moeilijker voor de speler die Jack The Ripper speelt. De mogelijke slachtoffers-kaarten maken het makkelijker voor Jack The Ripper.

7 Wonders Duel: Pantheon is een uitbreiding voor 7 Wonders Duel. Ik heb 7 Wonders Duel al 15 keer gespeeld en ik ben het nog steeds niet beu. Deze uitbreiding staat dus hoog op mijn verlanglijstje. In het eerste tijdperk kan je mythologiefiches verzamelen. Deze fiches komen overeen met de God-kaarten. Vanaf het tweede tijdperk kan je deze God-kaarten kopen (in plaats van een kaart uit de piramide). Met deze kaarten kan je de kracht van een bepaalde god activeren en zo jezelf helpen of een tegenspeler hinderen. Bijvoorbeeld: een kaart van de aflegstapel gebruiken om een gratis wonder te bouwen, een kaart uit de piramide verwijderen of 12 stukken goud ontvangen. Daarbovenop krijg je in deze uitbreiding ook nog eens twee nieuwe wonders.

Key to the City: London vertoont heel wat gelijkenissen met Keyflower. Ik vind Keyflower een heel leuk spel en daarom is ook Key to the City – London zeker het bekijken waard. In Key to the City – London kies je tijdens je beurt één van de vijf mogelijke acties: (1) één of meer werkers gebruiken om te bieden op een locatietegel, (2) een locatietegel gebruiken om grondstoffen te genereren, (3) een locatie opwaarderen, (4) passen of (5) zeilen langs de Thames. Hopelijk is het voldoende verschillend en minstens even tof als Keyflower.

 

Inis is nog beter dan Kemet en Cyvlades, aldus de mannen van “Shut up and Sit down”. Dat kan tellen! Het originele aspect in Inis is dat het spel op drie verschillende manieren kan eindigen. Deze overwinningscondities gaan vooral over het bezetten van gebieden en het scoren van meerderheden. Van zodra aan één van de 3 factoren is voldaan, is het spel afgelopen. Verder zitten er twee van mijn favoriete spelmechanismen in dit spel: card drafting en area control. Jihaa!

Caravan is een spel waarvan ik heel weinig weet. Bijna niets eigenlijk. Waarom staat het dan tussen deze spellen? Wel, een zekere Tom Vasel was laaiend enthousiast over Caravan en hij omschreef het als de betere versie van Splendor. Dat is voor mij voldoende om het spel op zijn minst eens te bekijken.

Mystic Vale fascineert me omwille van één ding: het “card crafting systeem”. Dit systeem gaat verder dan deckbuilding. Je bouwt niet alleen je deck met individuele kaarten, maar je kan zelf je eigen kaarten samenstellen door verschillende kaarten in een sleeve te steken waardoor er meer opties op de kaart komen te staan. De setup en het opruimen (lees: het “unsleeven” van al die kaarten”) schrikt me wat af, maar blijkbaar zou dit heel soepel en snel gaan. Ik ben heel benieuwd naar Mystic Vale!

Cry Havoc is een kaartgestuurd area control oorlogspel in een brutale science fiction setting. Elke speler speelt met één unieke factie met gevarieerde eigenschappen en eenheden. Het spel doet me denken aan het fantastische Nexus Ops, maar Cry Havoc ziet er nog mooier en leuker uit. Volgens Tom Vasel is dit (voorlopig) het beste spel van het jaar 2016. Ik hoop dat ik hem binnenkort gelijk mag geven.

Order of the Gilded Compass is een herwerking van het dobbelspel Alea Iacta Est. In elke speelsessie zijn er vijf locaties waarop de spelers hun dobbelstenen kunnen plaatsen om verschillende schatten en bonussen te bekomen. Order of the Gilded Compass komt ook met 9 verschillende gebouwen die zorgen voor vele unieke combinaties. Ik hou van dobbelstenen en ik denk dat dit dobbelspel helemaal mijn ding zal zijn.

Terraforming Mars heb ik reeds gespeeld en de hype is terecht. Het is een heel goed spel. Toch twijfel ik nog of ik het spel al dan niet ga aanschaffen. Het is heel leuk, maar het duurt ook lang. Meer dan 2 uur met twee spelers? 4 uur met vier spelers? Hum, dat is best lang. Toch heb ik ervan genoten en heb ik me op geen moment verveeld. Elke ronde koop je kaarten en wacht je op het juiste moment om die kaarten uit te spelen. Hiervoor kijk je naar de verschillende parameters op het bord. Je mag kaarten immers pas uitspelen wanneer er aan een bepaalde voorwaarde is voldaan. Er zijn verschillende doelen die je kan halen om overwinningspunten te scoren, maar je moet snel zijn, want je bent niet de enige die voor die doelen gaat. Het spel zit thematisch goed in elkaar, maar persoonlijk spreekt het thema me minder aan. De gameplay zelf is schitterend, vooral het uitspelen van de kaarten is echt tof. Op het speelbord probeer je je tegels op de beste plekken te plaatsen wat ook heel leuk is. De spelersinteractie is wat beperkt, maar dit stoorde me niet. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik twijfel. Dit spel moet ik gewoon hebben!

Clank! is een deckbuilder aangevuld met een fantasy speelbord. In tegenstelling tot Trains ziet dit speelbord er veel cooler uit. Je zit in een diepe ondergrond en baant je zo een weg in de dungeon. Hoe dieper je graaft, des te meer schatten je kan vinden. Je moet er echter voor zorgen dat je op tijd terug boven bent voordat het spel eindigt. Anders ben je er aan voor de moeite. In je deck zitten clank! kaarten waarmee je lawaai maakt en hierdoor kan de draak wakker worden. Je trekt random kubussen uit een zak en dit bepaalt wie er slachtoffer wordt van de draak. Leuk!

Mansions of madness: 2^nd edition is de tweede versie van Mansions of Madness. De eerste editie van MoM heb ik reeds gespeeld en dat vind ik een heel tof spel. Het grootste probleem was echter de setup. Het duurde heel lang om dit spel op te zetten en als de speler (die de monsters bestuurde) één cruciale fout maakte bij het klaarzetten van het spel, was de hele speelsessie om zeep. Dit is nu opgelost door het toevoegen van een app. Deze app neemt de rol van de monster-besturende-speler over en zorgt er voor dat er (bijna) geen fouten meer mogelijk zijn. Ik heb de tweede editie nog niet gespeeld, maar ik heb wel de gratis app al gedownload en die ziet er schitterend uit. De puzzels zijn de max! Blijkbaar zaten er in het begin nog een aantal beginnersfouten in de app, maar hopelijk zijn die er ondertussen allemaal uit. Het enige nadeel vind ik de hoge kostprijs. In de dure basisdoos zitten slechts 4 scenario’s. Als je meer scenario’s wil spelen, moet je uitbreidingen kopen en die uitbreidingen kosten ook een pak geld. Jammer.

Ik ben klaar voor de ESSEN MADNESSSSSSSSSSSSS!!