Bora Bora

Na het fantastische Macao, Castles of Burgundy, Trajan, Notre Dame en Het Koopmanshuis en het iets mindere Amerigo en Im Jahr des Drachen stond er deze namiddag alweer een bordspel van Stefan Feld op het menu. Getiteld: BORA BORA

Bora Bora is een bordspel waarbij iedere speler elke ronde 3 dobbelstenen werpt. Met elke dobbelsteen kiest de speler één van de 7 acties door een dobbelsteen op het bijhorende actiebordje te plaatsen. De actie waarop jij je dobbelsteen plaatst, mag je uitvoeren op het speelbord.

Als je een actiebordje kiest waarop al een andere dobbelsteen (van jezelf of van een andere speler) ligt, dan moet het aantal ogen van jouw dobbelsteen steeds lager zijn dan het aantal ogen van de dobbelsteen die daar al ligt. Is dit niet het geval, dan mag je je dobbelsteen daar niet plaatsen.

Wat vind ik van Bora Bora?

1/ Bora Bora is een complex spel. De complexiteit van het spel zit hem niet zozeer in de moeilijke regels, maar vooral in de grote hoeveelheid regels. Er zijn enorm veel mogelijkheden in het spel en het is daarom niet altijd even makkelijk om alles meteen onder de knie te hebben. Vergelijk het in dat opzicht een beetje met een bordspel als Terra Mystica. Geen moeilijke regels, maar wel veel regels! Toch was ik na een paar ronden volledig mee omdat alles heel logisch in elkaar zit.

2/ Het algemene speelbord en het persoonlijk speelbordje van iedere speler is heel druk. Het is een klein wonder dat ze alle regels op het bordje hebben gekregen. Het voordeel hierbij is dat elke mogelijkheid in het spel op één van de spelersborden staat weergegeven met duidelijke symbolen. Het ziet er overweldigend uit, maar éénmaal je de regels kent, valt dit allemaal vrij goed mee. Het zit allemaal logisch in elkaar.

3/ Ik ben een grote fan van Stefan Feld en dit is alweer een top spel! Het is weer volop overwinningspunten verzamelen (op 101 manieren) zoals we van Feld gewend zijn. Alles past wonderwel in elkaar en het is een plezier om te spelen. Je hebt veel mogelijkheden, maar je kan niet alles doen. Je zal dus heel wat boeiende keuzes moeten maken. Dit maakt het spel heel leuk en uitdagend.

4/ De grote hoeveelheid spelonderdelen, de vele spelregels en de lange speelduur (2 à 3 uur voor een spel met vier spelers) zorgen er ook voor dat Bora Bora geen spel is dat je eens snel tussen de soep en de patatten op tafel zal leggen. Je moet er tijd voor maken. Als je die tijd kan/wil vrijmaken, dan zal je genieten!

5/ De herspeelbaarheid is groot. Je krijgt elke ronde opdrachtkaarten die je kan vervullen. Meestal zal je je strategie aanpassen aan die opdrachtkaarten. Aangezien er elk spel andere opdrachtkaarten bij jou zullen terechtkomen, zal elk spel ook anders aanvoelen. De opdrachtkaarten zijn trouwens heel leuk omdat ze je een doel in het spel geven waarnaar je kan werken. Je probeert dus niet willekeurig overwinningspunten te sprokkelen, maar je houdt hierbij ook rekening met de opdrachtkaarten die je in het begin van het spel en tijdens het spel krijgt.

6/ Bora Bora is een typisch droog eurospel. Als je gruwelt van spellen als Terra Mystica, Tzolk’in, Agricola, Trajan, Nations en Macao, laat Bora Bora dan maar links liggen. Als je houdt van een uitdaging en kickt op tal van euro-mechanismen en overwinningspunten, dan is Bora Bora zeker iets voor jou!

Conclusie: Ik vind Bora Bora een topper! Van mij krijgt Bora Bora een dikke vette 9 op 10!