Kingdom Builder past perfect in het rijtje van spellen als RoboRally en UNO. Dat zijn spellen met heel veel voorstanders en evenveel tegenstanders. Je bent voor of je bent tegen! Ik ben niet tegen een potje Kingdom Builder. Vooraleer de kudde Kingdom Builder fans een spontaan orgasme krijgt, wil ik mijn vorige zin meteen nuanceren. Kingdom Builder is geen slecht spel, maar zeker ook geen fantastisch spel. Voor mij is een spel fantastisch als je zit te dansen op je stoel van enthousiasme, als je kriebels in je buik voelt tijdens het spelen of als je het gevoel hebt dat je leuke en/of belangrijke beslissingen kan maken die invloed hebben op het spel. Kingdom Builder voldoet echter niet aan deze eisen. De grootste kritiek op Kingdom Builder is dat het spel veel te gelukafhankelijk zou zijn omdat je telkens maar één nieuwe kaart mag trekken en die kaart bepaalt op welke terreinsoort je mag bouwen. Kingdom Builder fans zullen nu luid roepen dat er wel degelijk tactiek in het spel zit, namelijk de posities waar je je huisjes plaatst en het snel verzamelen van de speciale tegels. Dat klopt inderdaad, maar toch vind ik dat er veel geluk in dit spel zit, zeker als je dit vergelijkt met andere spellen. In Kingdom Builder hoef je geen zware denkpistes te maken en kan je zelfs spelen op automatische piloot. Geluk of niet? Ik zal het even aan jullie vragen.
De hamvraag is natuurlijk of deze geluksfactor storend is? Neen, dat niet. Als je Kingdom Builder ziet als een licht familiespel en er niet veel meer dan dat van verwacht, kan het best in de smaak vallen. Het speelt immers heel vlot en het plaatsen van de huisjes is een leuke bezigheid. Andere positieve punten zijn het degelijke speelmateriaal, de duidelijke en eenvoudige regels, het moduleerbaar speelbord en de spannende eindpuntentelling waarbij je moeilijk op voorhand kan inschatten wie het spel zal winnen. Ik wil Kingdom Builder zeker nog eens spelen, maar het hoeft niet noodzakelijk in mijn spellencollectie.
Ditterio's race door spellenland 