Blood Rage

Uittreksels uit het heiligenboek van Willy de monnik in het jaar des Heeren 2528.

Wij de orde van Leibowitz, bewaarders van het geheugen van de wereld, vonden in een ondergrondse bunker dit relict van beschaving uit de 21ste eeuw. Aan de hand daarvan hebben we kunnen reconstrueren wat er precies gebeurde in die vervlogen tijden. Een cataclysme genaamd Ragnarök trof en vernietigde de wereld een eerste maal.

 

U ziet hier een doos met de bezittingen van de profeet Eric Lang die aan de hand van een set beeldjes en kaartjes ons de historie probeerde te overleveren.

Kijk hoe belachelijk rijk men toen was. Deze beeldjes zijn volledig uit het mythische Plastiek gemaakt. Dit toont aan dat de profeet onschatbaar rijk moet geweest zijn. Kijk eens hoeveel ervan in de doos zitten. Dat is toch niet te geloven. Zelfs de kaartjes zitten in een vreemd vloeibaar stolsel van het Plastiek gekapseld.

Onze meest geduldige monniken hebben uit de resten van vergaan karton en papier kunnen reconstrueren dat de continenten toen nog één Pangeaanse landmassa vormden en dat vier machtige clans een strijd op leven en dood ontketenden in deze eindtijd. Zie je deze hier met zijn berenbanier? We denken dat dit Put-hin de barbaarse leider van de clan der beren is. En deze Walkure zou dan Merkjyl kunnen zijn over wie gezegd werd dat haar schoonheid zelfs die van de heilige Freya overtrof. Vreemd genoeg vocht men in die mythische tijd nog met de botte bijl en dwaalden er nog grote gedrochten rond over de landen en zeeën.

10 jaar lang hebben we dit dus zitten bestuderen he! Er zitten zoveel variaties in het relict dat we onmogelijk kunnen weten hoe het precies is gegaan. We hebben zoveel varianten uitgeprobeerd dat dit relict uitgegroeid is tot een ceremonieel spel. Kijk dit is wat we bedacht hebben :

We hebben drie gangen waarbij we aan het begin van elke gang de geplastificeerde kaarten om beurten kiezen en doorgeven om zo een hand uit te bouwen.  Daarna plaatsen we om beurten beeldjes op het bord, bewegen we ze over het bord, leggen we nieuwe kaartjes op de clansheets, spelen we stiekem queesten en lokken zelfs gevechten uit waarbij de verliezer al zijn beeldjes naar de hemel moet sturen. Daarna blazen we op het einde van elke gang een stuk van de wereld op. Wie het meest glorieuze punten verdient, krijgt een korting op zijn boetedoening.

Sommige monniken vinden dit ceremonieel spel zo leuk dat ze zichzelf hard moeten kastijden, want zoveel plezier hebben is een grote zonde zoals we kunnen lezen in de parabels van de zalige Stevus Job.

Er zijn ook enkele stemmen te horen dat dit een duivels relict is. Onlangs nog gaf broeder Jos onze broeder overste nog een klop omdat hij niet wou toegeven hoe sterk diens kaartje was ten opzichte van de andere kaartjes. We hebben hem veertig dagen op water en brood in een cel gezet. Dat heeft hem tot kalmte bedwongen. Het gekke is dat de meeste kaartjes erg sterk zijn, sommige zijn simpeler om op korte termijn veel punten mee te scoren, terwijl anderen iets meer nadenken, ervaring met het spel en positioneren vragen om er veel punten mee te scoren. En broeder Francis die het relict en zijn mechanismen al veel onder de loep nam, kon nog niet bewijzen dat dit- of datgeen kaartje goddelijke krachten zou bevatten.

Waar enkele broeders zich momenteel het hoofd over breken is dit half vergane fragment in een verloren taal die het Relict vermeldt :

“… Als enthousiast prediker van het fantastische Chaos in the Old World geef ik natuurlijk graag mijn mening met een kort vergelijk tussen Blood Rage en mijn geliefde demonenspel. Ik vind beide zeer leuke spellen en haal ze beiden graag uit de kast. Citow voelt meer aan als een strategisch area control spel terwijl Blood Rage meer als een drafting spel aanvoelt met tactische plaatsing van je figuren en strategische opbouw van je clan sheet. Het is bijzonder cool om je clan uit te bouwen zoals jij dat wil of althans in hoeverre de draft dit toelaat. Met de asymmetrische facties in citow zit je toch vast om met een bepaalde strategie te gaan spelen. Spelers weten ongeveer aan wat ze zich kunnen verwachten en hoe daar op te reageren, terwijl het aantal kaarten in je deck je toch nog genoeg ruimte geeft om verrassende zetten te doen. Alhoewel er geen dobbelstenen aan te pas komen, lijkt Blood rage op het eerste zicht iets meer geluk te hebben in de draft, waarbij je geluk kan hebben kaarten die zeer goed met elkaar combineren achtereenvolgens in je keuzestapel te hebben. De battle kaarten voegen een element van bluf aan het spel toe, waar je in citow de kaarten meer open speelt op het bord. Dus toch wel twee verschillende spellen zo blijkt. Je kan het spel eigenlijk beter vergelijken met een Kemet waar je de technologietegels zou draften.

Een nieuwigheid tegenover Citow is dat er drie nieuwe tracks zijn waarop je kan vooruit gaan. Zo kun je zelf erop spelen om meer energie te unlocken, meer glory te halen uit gevechten die je wint of meer dudes op het bord te smijten. Dit is zeker een eenvoudige maar bijzonder goede strategische toevoeging aan dit soort spellen.

Ik speelde Bloodrage inmiddels vier keer in enkele dagen tijd en telkens zag ik het spel met een andere combinatie van kaarten gewonnen worden. De ene keer vonden we alle Loki kaarten dik overpowered, terwijl de andere keer een Loki strategie compleet de mist inging. Er zaten bijzonder leuke take that momenten in het spel. Zo vond iemand het een enorme dickmove dat een troll al zijn krijgers naar Valhalla stuurde om daarop zelf een fire giant neer te ploffen die alle figuren in een provincie neersabelde. Ik zag een speler op briljante en dominante wijze de map controleren en ik zag hoe mijn uitgekiend plan teniet werd gedaan door dubbelbluf van een andere speler.

Blood rage is natuurlijk nog erg nieuw en na een derde keer spelen, ontwikkelde zich een reflex om te gaan opletten voor bepaalde kaartjes of om de rollen om te draaien en net een voordeel te halen uit de voorspelbaarheid van die bepaalde krachtige kaartjes.  Maar evengoed kan je tegenstander gemakkelijk bluffen met kaarten die hij heeft gedraft en moet je dus soms gokken of hij net die kaarten genomen heeft of niet.

Een eenvoudig voorbeeld hiervan is de +0 battle kaart van Loki die een energiepunt steelt van een winnende tegenstander. Als je eenmaal weet wie dat kaartje op de hand heeft, kan je dit in jouw voordeel doen uitdraaien omdat je gevechten gemakkelijk wint tegen een speler met zo’n lage battle kaart. Maar als die dan plots een +5 battle kaart begint af te leggen, krijg je een soort van dubbelbluf.

Een leuk mechanisme is dat enkel verliezers deze battle kaarten terug op de hand mogen nemen. Krachtige kaartjes belanden aldus snel in de discard pile of worden erg voorspelbaar.

Blood Rage lijkt bij de eerste keer spelen op een simpel agressief gevecht waarbij winnaar en verliezer punten kunnen sprokkelen. Maar er zijn best wat tactische zetten en interessante beslissingen mogelijk tijdens een speelbeurt. In die zin is het een licht positioneringsspel waar bluf en counterkaarten een belangrijke rol in spelen.

Een simpel voorbeeld hierbij is een speler die de centrale provincie weet te bezetten op het einde van een age, zodat hij aan het begin van de volgende age overal kan meevechten als die dat wenst.

Ik hou ervan dat je met de kaartjes die je draft een zo goed mogelijke strategie probeert uit te tekenen en dat aan het begin van elke ronde je plan overhoop gehaald kan worden door de draft. Deze drafts vormen de kern van het spel en van jouw strategie.

Dit is een spel waar je je medespelers goed in het oog houdt. Je bent niet op je eentje bezig en je probeert het plan van je tegenspelers te ontdekken. Welke kaarten heb je aan hen doorgegeven en welke kwamen niet terug in je hand? Waarom stuurt hij slechts 1 krijger naar dat gebied? Probeert hij een provincie krampachtig bezet te houden om een quest kaart te scoren? Kan een tegenspeler een schip betalen en heeft hij een sterke battle kaart om mijn monopolie in een provincie te breken? Rek ik het spelen van figuren op het bord omdat ik vermoed dat een tegenspeler een allesvernietigend monster achter de hand houdt? Of ga ik er zo snel mogelijk voor om provincies te plunderen en zo de age sneller te beëindigen of is dat net in het voordeel van een andere speler?

Ik verwacht dat er spelers zullen zijn die afhaken nadat die in hun eerste spellen door een krachtige combo of counterplay kansloos worden afgemaakt, maar ook dat het de spelers die doorzetten en de kaarten leren kennen en strategieën leren counteren zal belonen met een fantastisch leuk spel.

In dit spel kunnen de scores bijzonder ver uit elkaar liggen op het einde en is er niet echt een prominent catch up mechanisme. Maar dit is niet zo erg aangezien het spel vrij snel speelt en er trapsgewijs meer punten te scoren vallen in de tweede en derde stage.

Blood Rage mag zich zeker op de borst spelden dat het een bijzonder toegankelijk en gestroomlijnd spel is. Dit speelt zeer vlot weg en het plezier is toch wel op de gezichten van de spelers af te lezen. Bloodrage is voor mij niet het beste spel in zijn genre maar wel bijzonder vermakelijk. Het spel is best goed uitgedacht en de vlotheid van spelen maakt dat dit spel veel op tafel zal komen…”

Thomas