Five Tribes

Het Essen-spel waar ik het meest naar uitkeek, was Five Tribes. Het Essen-spel dat mij het meest heeft ontgoocheld, was helaas ook Five Tribes.

Het begon nochtans goed. De spelregels van Five Tribes zijn makkelijk te begrijpen. In een groot vierkant worden tegels op tafel gelegd. Op elke tegel komen een aantal meeples in allerlei kleuren te staan. Tijdens je beurt kies je een tegel waarop meeples staan. Vervolgens neem je alle meeples van die tegel en verplaats je die meeples naar andere tegels door telkens één van deze meeples te plaatsen op een tegel die grenst aan de voorgaande tegel. Op de tegel waarop je je laatste meeple plaatst, moet er al een meeple staan in diezelfde kleur. Vervolgens neem je alle meeples in die kleur van het speelbord. Afhankelijk van de kleur van de meeples, kan je een actie doen of krijg je een voordeel. Met rode meeples kan je bijvoorbeeld andere meeples vermoorden en met gele meeples moet je een meerderheid proberen te behalen. Elke keer als je de laatste meeple van een tegel neemt, mag je op de vrijgekomen plaats één van je kamelen plaatsen. Dit levert opnieuw voordelen op.

Makkelijke spelregels, mooie onderdelen, heel wat diepgang en toch ben ik niet enthousiast. Waar liep het mis?

Heb je een uurtje?

Er is het AP probleem. Spelers kunnen tijdens hun beurt lang nadenken omdat er echt heel veel mogelijke zetten zijn (zeker in het begin van het spel). Bijkomend nadeel is dat de andere spelers ondertussen niet kunnen nadenken over hun beurt aangezien het speelbord voortdurend wordt veranderd. Tegen het moment dat het jouw beurt is, staan de meeples al op een totaal andere plaats. Je kan dus pas beginnen denken wanneer het jouw beurt is. Dan heb je twee mogelijkheden: ofwel denk je heel lang na over de optimale zet (wat niet leuk is voor de andere spelers die zitten te wachten terwijl jij 20 minuten naar het bord zit te staren) ofwel doe je maar wat (wat niet leuk is voor jezelf).

Dit is echter niet het enige minpunt van het spel. Five Tribes voelt heel droog en abstract aan. Het is steeds weer meeples verplaatsen, wachten op je beurt, meeples verplaatsen en opnieuw wachten op je beurt. Ik vond het heel saai. Het thema is er ook bijgesleurd. Five Tribes is niet meer dan een abstract spel waarbij je wat punten kan sprokkelen door goede zetten te doen. Kom alstublieft niet af met een verhaaltje over het land van 1001 nachten. Daar heeft het helemaal niets mee te maken.

Maar meneer, er is toch het biedsysteem om het spel wat interactiever te maken? Zucht. Ik hou van bieden, maar in dit spel stelt het biedsysteem echt niets voor. Je kan betalen om als eerste aan de beurt te komen. Op die manier kan je als eerste een plaats leegmaken om je kameel te kunnen plaatsen. Maar waarom zou je betalen om als tweede of derde speler aan de beurt te komen? Of je nu als tweede speler, als derde speler of als vierde speler aan de beurt komt, maakt weinig uit. Je bent toch grotendeels afhankelijk van de zet van je voorganger. Die voorganger kan mooie openingen voor jou creëren of die voorganger kan net heel sterk spelen en ervoor zorgen dat jij geen enkele goede zet kan doen. Het is niet de beurtvolgorde (2^e, 3^e of 4^e) die van belang is, maar wel de vaardigheid van de speler die net voor jou aan de beurt komt.

Een beetje wachten op je beurt, nog een beetje wachten op je beurt, een zwak thema en een wankel biedsysteem. Dat is allemaal niet zo erg. Wat ik erger vond, is dat ik op geen enkel moment plezier heb beleefd aan het spel.

Five Tribes was een grote tegenvaller! Als ik dan lees dat Five Tribes tot de top van Essen 2014 hoort, dan kan ik niets anders doen dan mijn wenkbrauwen fronsen. Ik verwacht toch iets meer van een topper.