Family Business

Het was alweer een tijdje geleden dat ik op Boardgamegeek nog een spel een magere quotering van 5/10 heb gegeven. Meestal ben ik iets guller met mijn punten. Een quotering van 5 wil zeggen: Average game, slighty boring, take it or leave it. Dat is de ideale omschrijving voor Family Business.

Family Business is een gangsterspel waarbij elke speler een hoopje gangsters voor zich heeft liggen. Het is de bedoeling dat je je eigen gangsters zo lang mogelijk laat leven en de gangsters van de andere spelers zo snel mogelijk afmaakt. Het is eens iets anders dan een bingo-avond in het rusthuis.

Hoe doe je dit?

Heel eenvoudig. Je start met 5 kaarten. Tijdens je beurt neem je 1 kaart van de trekstapel. Uit deze 6 kaarten kies je nu 1 kaart die je uitspeelt. Je volgt de eigenschap die op de kaart staat. Super eenvoudig!

Er zijn kaarten waarmee je andere spelers kan ambeteren (hun gangsters executeren of hun gangsters in de hitlist plaatsen), er zijn kaarten waarmee je gangsters uit de hitlist kan halen, er zijn kaarten waarbij je acties van andere spelers kan blokkeren, er zijn kaarten waarmee je gangsters kan ruilen en er zijn nog een aantal kaarten met varianten op al deze zaken.

Wat is een hitlist?

De hitlist is een rij in het midden van de tafel waarbij gangsters liggen die ten dode zijn opgeschreven. Daar lig je beter niet, want als er aan een aantal voorwaarden is voldaan, dan start de slachtpartij. Als de slachtpartij van kracht is, zal er aan het begin van een speler zijn/haar beurt steeds één gangster sterven. De meest linkse in de rij van de hitlist is er aan voor de moeite. Geloof me, het kan snel gaan. Voor je het weet liggen al je gangsters op het kerkhof.

Wat vond ik van Family Business?

Pffff… Saai. Het idee is wel leuk gevonden, maar voor mij zit er te weinig spel in het spel. De kaarten bieden weinig variatie. Eigenlijk doe je niets anders dan kaarten heen en weer verplaatsen en af en toe eens een kaart spelen om dit tegen te houden. Heb je geen counterkaart, dan heb je pech. Je bent volledig afhankelijk van de kaarten die je trekt. Dit zorgt voor een grote geluksfactor. Het feit dat ik maar wat deed en toch de overwinning in de wacht sleepte, zegt waarschijnlijk al genoeg.

Als je het spel met meerdere spelers speelt kan je samenspannen om een andere speler volledig naar huis te spelen. Of als je niet kan kiezen tussen je “vrienden” zal je de speler pakken die er het best voor staat. Dit was in ons spel het geval. Op die manier wordt de speler die aan de leiding staat steeds gestraft waardoor de andere spelers dan weer kunnen bijbenen. Het creëert een jojo-effect dat het spel alleen maar langer laat duren.

Gelukkig is het thema wel leuk. Verstand op nul en wat gangsterpraat verkopen. I’m not the kind of person who calls the cops, I’m the kind of person that if you piss me off, you better hope you can call them before I get a hold of you. Waarna je tegenspeler spontaan in zijn broek plast.

Het spel deed me erg denken aan het spel Guillotine. Als je houdt van Guillotine, zal je Family Business ook wel kunnen smaken. Ik was helaas ook geen fan van Guillotine… Ja, ik weet het, ik ben een moeilijke jongen.

Om positief te eindigen: Family Business is veel leuker dan UNO !