Ashes : Rise of the Phoenixborn

Deze doos lag met zijn prachtige artwork op de doos te blinken op de spellentafel van spellenclub De Strateeg. Met vurig verlangen om dit spel op de tafel te zien rijzen, kon ik een speluitlegger en een groep spelers strikken om deze beauty te spelen. Helaas is dit een spel dat je niet een eerste keer met meerdere spelers tegelijk moet spelen want het spel kwam er als een verzopen vogeltje uit tevoorschijn. Met onervaren spelers duurde het gewoon te lang en het ontbrak ons aan inzicht maar ook specifieke regels om een spel met meerdere spelers op gang te laten komen.

De Strateeg stelde echter de demo versie van het spel ter beschikking om een maand lang uit te testen en het een kans te geven tot wederopstanding.

In Ashes : Rise of the Phoenixborn speel je een magiër, jouw Phoenixborn, gespecialiseerd in een bepaald type toverkracht en roep je allerlei creaturen op om de andere Phoenixborn tot as te herleiden. Ja, een kaartspel dat zich overduidelijk gespiegeld heeft aan Magic voor zijn thema en stijl. Uniek en de grote publiekslokker is dat in plaats van willekeurige manakaarten, dobbelstenen met symbolen worden gebruikt als betaalmiddel.

Hier is alvast wat ik uniek en positief vond aan het spel

• De dobbelstenen zijn minder willekeurig dan je op het eerste zich zou denken. Je kan namelijk ‘mediteren’ en zo eender welke kaart(en) aan jouw kant van de tafel afleggen om de dobbelstenen naar de kant te draaien die je wil. Op die manier kun je dus iets doen met de kaarten die op dat moment niet echt nuttig zijn in je hand of op tafel en ze omzetten in een nuttig betaalmiddel. Bepaalde symbolen kun je eveneens gebruiken om andere symbolen te betalen, wat nog eens de willekeur verkleint.
• De geluksfactor is vrij beperkt in het spel. Je kan kiezen welke kaarten je in je openingshand neemt en het deck is slechts dertig kaarten dun met maximaal drie kopieën van elke kaart.
• De speler beschikt daarnaast over een apart conjuration deck met enkel creaturen. Op die manier heb je altijd de mogelijkheid om een creatuur tevoorschijn te toveren en deze opnieuw te gebruiken, zolang je over het juiste summoning boek beschikt.
• Sommige spreuken, zoals summoning boeken, blijven op tafel liggen en kun je opnieuw gebruiken in een volgende ronde. De plaats is beperkt. Net als voor creaturen kun je afhankelijk van welke Phoenixborn je speelt maar een bepaald aantal herbruikbare spreuken neerleggen.
• Tactische gameplay : net als in Star Wars LCG zijn er in het spel uitputtingstokens. Een kaart met zo’n token erop kan je niet meer opnieuw gebruiken tot deze refresht. Je tegenstander kan echter ook zo’n tokens op jouw kaarten spelen en je op die manier een hak zetten. De volgorde waarin en het tempo waarmee je dingen uitspeelt is dan ook super belangrijk in dit spel.
• Nog meer tactische gameplay : ga je met je creaturen verdedigen, dan heb je twee keuzes. Je kunt gewoon blokkeren en een vijandelijk creatuur tegenhouden zonder deze zelf schade te laten doen. Anderzijds kan je ervoor kiezen om te counteren en wel je schade te doen bij het verdedigen, maar dan krijg je wel zo’n uitputtingstoken. Ten slotte kan je Phoenixborn zelf als reddende engel neerdalen om de schade aan je creaturen zelf op te vangen.
• Ja hoor, nog méér tactische gameplay : je hoeft niet met alles in één keer aan te vallen, maar gedurende een ronde kan je in een of meerdere beurten ervoor kiezen om met één of meerdere van je creaturen aan te vallen.
• De Phoenixborn voelen lekker verschillend aan en elke keer je een nieuwe Phoenixborn uitprobeert, ontdek je een nieuwe speelstijl. De Phoenixborn spreken tot de verbeelding en zijn fantasievol.

Hoe voelt het om Rise of the Phoenixborn te spelen?

Dit is niet het spel van de epische plays. Met de actiestructuur waarbij je één actie speelt en dan vervolgens je tegenstander zal je geen verrassende plays doen waarbij je opeens een groot aantal creaturen op tafel smijt die je in je hand had achtergehouden. Je zult ook niet meerdere kaarten tegelijk spelen die elkaars effecten laten triggeren om je tegenstander met een vuurwerk van jewelste te verrassen.

Er zit geen economische progressie in het spel. Je beschikt steeds over dezelfde tien dobbelstenen. Af en toe speel je kaarten die deze dobbelstenen opnieuw refreshen maar van een cost curve is nauwelijks sprake. Dit heeft als voordeel dat je in de eerste ronde al meteen een groot creatuur kunt spelen als je dat wenst. Maar je zal opnieuw geen big plays zien omdat je plots over meer economische middelen beschikt. In Ashes is het voornaamste om je resources te managen. Geef je teveel resources ineens uit dan kom je later in de problemen en geef je je tegenstander de kans om acties te doen waarop jij niet meer kan reageren.

Dit is niet het spel van de grote spectaculaire effecten. Ik werd niet echt warm van de combo’s die ik kon spelen. Deze spraken niet meteen tot mijn verbeelding en ook had ik niet het gevoel van tevredenheid omdat ik iets speciaals deed in het spel. Nee, de effecten zijn niet vurig en flashy maar wel ijzig efficiënt om het spel van je tegenstander te verstoren. Die berekendheid en trage opbouw van combo’s geeft dan wel weer de nodige interactie omdat je tegenstander deze al ziet aankomen en al dan niet moet beslissen om erop te reageren. Het spel is om bovenstaande redenen ook niet ‘swingy’ van aard.

Je deck zal een bepaald meesterplan volgen en jij als speler probeert om alle stukken die je strategie nodig heeft zo snel mogelijk op tafel te krijgen. Het is aan je tegenstander om constant stokken in de raderen te steken om je te vertragen. Zo zitten er in het spel heel wat controle effecten die bijvoorbeeld je spreuken of creaturen uitputten voor een volledige ronde, kaarten terug sturen naar de hand, creaturen beschadigen of dobbelstenen van de tegenstander uitputten. Het is voornamelijk de bedoeling om jouw tegenstander’s tempo te vertragen en je eigen tempo zo te verhogen zodat je tegenstander is genoodzaakt om zijn acties te verspillen met reacties op wat jij doet.

Dit is een vrij lang spel. Door de vele controle effecten worden aanvallen vaker uitgesteld. Je ziet combo’s aankomen op voorhand waardoor je niet meteen door het verrassingseffect wordt weggespoeld. Als je een summoning boek hebt liggen kun je steeds opnieuw creaturen neerleggen uit je conjuration deck dat onuitputtelijk is. Ik zie wel mogelijkheden om snellere decks te bouwen maar de aard van het spel met één hoofdactie per beurt bevordert een tragere opbouw.

Elke kaart en actie in dit spel is waardevol en moet bedachtzaam en afgewogen worden uitgespeeld. Dit is niet het type spel dat op autopiloot of op de eigen kant van de tafel gespeeld kan worden. Interactie met je tegenstander is cruciaal net als het behoedzaam omspringen met je dobbelstenen om de dominantie over het tempo van de match te grijpen.

Bedenkingen

Ik ben natuurlijk niet super ervaren met het spel maar toch waren er twee zaken die me niet 100 % lekker zaten :

• Het ligt misschien aan het feit dat de decks zo klein zijn, maar soms kun je niets beginnen als de tegenstander net die Phoenixborn en kaarten in zijn deck heeft die jouw speelstijl counteren. De variatie binnen een deck is misschien wat te minimaal. [Dit is met de decks zoals die uit de doos komen]
• Je kan het met drie of vier spelen, maar er zijn geen aparte regels voor of extra kaarten die dit verder ondersteunen. Dit lijkt me het wilde westen voor kingmaking en het opportuun aanvallen van de zwakste speler.

Een persoonlijke voorkeur en niet echte kritiek maar ik mis een beetje de unique selling proposition van het spel. Het spel heeft wel slimme mechanismen en doet wat het moet doen zeer goed. De dobbelstenen als betaalmiddel doen het spel opvallen, maar uniek is een andere vorm van resources generen in een kaartspel al lang niet meer. Het aparte conjuration deck met creaturen is wel iets uniek en doet me ergens denken aan de vampire library in Vampire Jyhad. Toch mist er iets echt speciaals zoals plotdecks in Thrones, het bouwen van servers in Netrunner, de pokerhanden van Doomtown, de arenamap en het open spelboek van Mage Wars, de speciale victory conditions van L5R of de area control in Conquest. Los daarvan is Ashes wél degelijk een kwaliteitsvol spel.

Verdict

Alhoewel Rise of the Phoenixborn op het eerste zicht een Magic kloon lijkt, is het gevoel tijdens het spelen toch anders dan je verwacht. Geen big combo’s of big plays maar een heen-en-weer interactief steekspel waarbij voornamelijk controle krijgen over je tegenstander het verschil maakt. Terwijl je het meesterplan van je deck op lange termijn uitvoert, moet je voornamelijk je tactische zetten stap voor stap afwegen en aanpassen aan wat je tegenstander doet. Dit is uiteraard het geval in meerdere duel kaartspellen, toch valt vooral de sterke aanwezigheid van controle elementen op in Ashes. Alhoewel je een spel met dobbelstenen al snel als een spel met grote geluksfactor zou bestempelen is in Ashes het tegendeel waar. De geluksfactor is hier tot een minimum herleid. Het zijn jouw tactische beslissingen en het effectief gebruik van je resources die je het spel laten winnen, geluk is wel aanwezig maar zal je niet vaak komen redden.

Dit spel is niet geschikt voor spelers die het haten dat hun plannen constant onderbroken worden door controle elementen. Ook spelers die kaartspellen spelen om big plays en flashy effecten af te vuren zullen van een kale reis terugkomen. Spelers die houden van een no-nonsense tactisch schaakspel in kaartvorm zullen Phoenixborn dan wellicht wel weer op prijs stellen.

Thomas

 

Thomas is een gastschrijver voor Ditterio's race door spellenland.