Lotr LCG is voor mij het spel geworden dat de honger om een avontuur te beleven in de wereld van Tolkien het best kan stillen. Ik ben met mijn dwergen gezelschap in de mijnen van Moria afgedaald op zoek naar Balin. Mijn Ithilien rangers hebben de Druadan bossen uitgekuist. Met de Hobbits ben ik ontsnapt voor de ogen van de Nazgul. We hebben de Balrog goeiedag gezegd en Denethor heeft de Palantir ingekeken om een complot van samenzweerders in Minas Tirith te onderdrukken. In Lotr LCG komt de wereld in de jaren voor de gebeurtenissen in het boek tot leven.
Thematisch is het spel erg sterk. Personages voelen aan alsof ze uit de boeken komen gestapt. Boromir offert zichzelf op om de groep te redden, Galadriel kan niet strijden maar steunt de helden in hun queesten, Sam put extra kracht als meer bedreigende vijanden je aanvallen… Daarnaast doet de Lcg ook veel moeite om de wereld buiten de verhaallijn van de boeken te verkennen, wat op Middle-Earth quest the boardgame erg uniek is. De Ithilien rangers, de Dunedain, Dunland, outlanders… bezorgen de fans van de lore een lotrgasm. Wie de verhaallijn van het boek wil volgen kan de Saga expansie uitproberen.
Het artwork spreekt voor zichzelf:
Lotr LCG is een coöperatief spel dat je in groep of alleen kunt spelen. Je kunt kiezen uit verschillende scenario’s, een deck kaarten dat je uitdagingen, vijanden en paden voorschotelt. Zelf kies je een gezelschap van 3 helden. Gedurende het spel putten zij hun kracht uit het deck kaarten dat je hebt samengesteld.
Wie stuur je op queeste om dat verlaten pad door het moeras te gaan verkennen? Welke helden hou je achter ter verdediging en wie heb je nog achter de hand om de genadeslag uit te delen. Of beslis je je helden niet uit te putten zodat ze hun speciale krachten kunnen gebruiken? Acht je het veilig om je kameraden (allies) in het spel te brengen, of vind je het nuttiger om een harnas aan te trekken? Dit zijn de overwegingen die je elke beurt opnieuw zit te maken. Meer dan genoeg keuzes om een trek een kaart, speel de kaart-niveau te overstijgen.
De scenario’s zijn niet mals voor de ongetrainde avonturier. Zo kan plots een woeste trol of Mûmakil opduiken op momenten dat je er helemaal niet klaar voor bent. Verraderlijke kaarten putten onverwacht je resources uit, laten je helden in een kuil vallen of roepen weemoed en moedeloosheid op bij je queestende helden. Het zijn de momenten waarop je met gebalde vuist in lucht nein-nein-nein-nein brult.
De verschillende acten tijdens een scenario creëren tempo. Het is aan de speler om naar een momentum toe te groeien door te zorgen dat hij aan de grillen van de volgende act kan weerstaan. Zo zul je in een bepaald scenario een hindernis moeten oversteken. Terwijl je dit doet kan je geen kaarten spelen. Aan de overkant stoot je echter in act 2 op een patrouille orcs. Heb je het nagelaten om voordien wapens of extra helpers in het spel te brengen of heb je deze laten sterven tijdens het oversteken, dan kan dit nu het leven kosten aan enkele helden. Het tempo waarmee je een act afwerkt, is opnieuw een moeilijke afweging die je moet maken.
Je ziet dus al in dat je enkele pogingen nodig zal hebben om elk scenario heelhuids door te komen. Je deck tweaken om de specifieke hindernissen te overwinnen in een scenario is dan aangewezen. Is dit niet jouw speelstijl dan kun je er voor opteren om easy mode te spelen. Bepaalde kaarten zijn speciaal gemarkeerd. Wanneer je deze eruit haalt, worden de scherpe kantjes van een scenario eraf geveild.
Naar mijn gevoel heeft dit spel – op enkele minder goed ontworpen scenario’s na- een uitstekende mengeling van ervaring, push your luck, deckbuilding, management, geluk en temporiseren.
De Core set heb ik op reis kapot gespeeld. Je kan er zeker een dosis amusement uit halen. Je krijgt drie scenario’s: een zeer gemakkelijke, een medium en een extreem harde. Je kunt wel easy mode spelen om het minder hard te maken. Grootste negatieve punt hierbij : sommige erg sterke kaarten zitten maar 1 keer in de doos terwijl enkele nutteloze kaarten er 3 keer inzitten. Thematische decks bouwen met de core set is ook beperkter.
Als eigenaar van de volledige lcg set kan ik wel laten weten absoluut niet teleurgesteld te zijn. Dit is samen met Mage Knight mijn go-to solo spel. Tientallen uren spelgenot, variërende scenario’s, thematische decks, powerdecks, het genot en voldoening om een moeilijk scenario te overwinnen.
Van power creep zoals wel vaker eens voorkomt in kaartspellen, kan ik hier niet spreken. De balans tussen de kracht van kaarten tussen core set en meest recente expansie is gelijkaardig gebleven. Er zitten af en toe wel eens kaarten bij die van gering nut blijken, maar dat is quasi onvermijdelijk in dit soort spellen. Tenslotte evolueert het kaartaanbod ook trager dan andere LCG. Dit komt omdat 2/3 van een pak bestaat uit scenario kaarten. Je merkt wel dat door het grotere aanbod aan kaarten de oudere quests gemakkelijker worden.
Een meer recente toevoeging aan het spel is daarom de Nightmare mode. Je kunt hier extra print-on-demand kaarten kopen om een scenario moeilijker te maken. De designers hebben dit ook aangegrepen om de mechanismen van enkele oudere scenario’s te verbeteren.
Daarnaast is er ook wel enige kritiek te geven. Silver bullets bestaan in dit spel. Dit zijn kaarten die 1 ding heel hard gaan counteren. The Hills of Emyn Muil is een scenario waarbij locatie spam de kern vormt. Als speler moet je zeer hard gaan inzetten op questing om niet overspoeld te worden door locaties. De kaart Northern tracker die alle locaties tegelijk verkent, is een silver bullet tegen dit hele scenario. Zulke Silver Bullets zijn gemakzuchtig, niet altijd opzettelijk design die voornamelijk bij oudere quest voorkwamen, waardoor het een kwestie wordt van geluk om deze kaarten te trekken of niet om een scenario te winnen. En dat is niet boeiend voor een speler. Ook vanuit het scenario deck vinden we af en toe zulke silver bullets. Een kaart die alle getapte allies discard, zorgt voor frustratie in plaats van uitdaging. Tenslotte weet de surge mechaniek soms te irriteren. Wie een surge kaart onthult, onthult meteen de volgende. Zo kun je overspoeld worden als het geluk tegenzit.
Een van de meest gehate kaarten in het spel.
Dankzij een meer gevarieerd kaartaanbod, beter gedesignde scenario’s met minder surge en silver bullets, de toevoeging van easy en nightmare mode kan dit echter wel omzeild en gecorrigeerd worden. De ontwerpers doen verder veel moeite om out-of-the-box te denken bij het maken van nieuwe kaarten en quests. Je krijgt zeker niet het gevoel dat je steeds hetzelfde scenario in een ander jasje speelt.
Het land van de Witch-King verkennen, hoe cool is dat.
Persoonlijk kies ik ervoor om dual handed solo te spelen. Twee decks solo tegen een scenario. Coöperatief is dit echter ook een goed spel. Voornamelijk omdat je zelf de controle over je eigen kaarten hebt en andere spelers je moeilijker kunnen dicteren. Het spel moedigt coöperatie tussen decks aan. Bepaalde keywords aanwezig op kaarten laten het toe dat jouw personages helden van andere decks kan gaan helpen. Of je kunt attachments spelen op de personages van andere spelers.
Conclusie – Lotr LCG is een ideaal solo of coöperatief kaartspel. Het spel is thematisch erg sterk. Wie graag de wereld van Tolkien ontdekt moet dit spel uitproberen. De balans tussen geluk, strategie, keuzes, management van de kaarten en deckbuilden zit goed. Op enkele mindere scenario’s en silver bullet kaarten na, biedt het spel zeer veel variatie en wordt er door de ontwerpers out of the box gedacht.
Thomas
Ditterio's race door spellenland 