De Taj Mahal is een wit marmeren mausoleum in Agra. Dit prachtige mausoleum is cultureel erfgoed en staat symbool voor de liefde. Tot zover de les cultuur, want ik zie dat je al staat te popelen om meer te lezen over het “spel” Taj Mahal.
Taj Mahal is een biedspel van de beroemde Reiner Knizia. Het doel van het spel is om zoveel mogelijk overwinningspunten te behalen. Overwinningspunten kan je verdienen door paleizen te bouwen en door goederen te verwerven. Er zijn twaalf biedronden in een spel. De spelers gebruiken hun kaarten in vier kleuren om te bieden op de verschillende prijzen. Elke beurt mag je slechts één kleur uitspelen. Tijdens je beurt kan je je bod verhogen door meer kaarten in dezelfde kleur uit te spelen of je kan passen. Als je past, krijg je het voordeel van elk symbool (op je uitgespeelde kaarten) waarvan je de meerderheid hebt. Als je goed hebt gespeeld, kan je dan paleizen bouwen, regiotegels verkrijgen en op die manier je score opdrijven. Bijkomende punten kan je scoren door aaneengesloten routes. Wie aan het einde van het spel de meeste punten heeft verzameld, is de winnaar van Taj Mahal.
Ik had hoge verwachtingen over Taj Mahal omdat ik vooraf alleen maar positieve geluiden hoorde over dit spel. Hierdoor ben ik een klein beetje ontgoocheld. Taj Mahal is zeker geen slecht spel, integendeel zelfs, maar ik had er stiekem toch iets meer van verwacht. Taj Mahal is niet van hetzelfde kaliber als Ra en Eufraat & Tigris bijvoorbeeld. Toch heb ik genoten van Taj Mahal. Er zijn voldoende interessante keuzes die je kan maken in dit spel.
Als je in dit spel een aantal keer de verkeerde keuzes maakt, kan je al snel een heel eind achterop raken op het scorespoor. Als je je bijvoorbeeld niet concentreert op de op goederen en andere spelers wel, dan loop je heel het spel achter de feiten aan. Langs de andere kant ben je dan ook niet goed aan het spelen, want goederen verzamelen en hiermee punten scoren is een belangrijk onderdeel van het spel.
De grote voordelen van het spel zijn de aangename speelduur en de eenvoudige regels. Taj Mahal is totaal niet moeilijk en speelt heel soepel. De eerste ronde kijk je nog wat de kat uit de boom, maar vanaf ronde 2 ben je meteen mee. Ik wil dit spel zeker nog vaker spelen en zal nooit “neen” zeggen als iemand dit spel op tafel legt.
Ik hou van spellen met veel interactie tussen de spelers en Taj Mahal scheert op dit gebied hoge toppen. Zal ik een route dwarsbomen voor een andere speler door een paleis strategisch te plaatsen? Welke kaarten hebben de andere spelers uitgespeeld? Wanneer zullen de andere spelers passen? Het zijn allemaal leuke beslissingen.
Taj Mahal is soms echter frustrerend. Ik bedoel hiermee dat je af en toe zaken moet ondergaan waartegen je jezelf niet kan beschermen. Bijvoorbeeld als een speler een speciale kaart van jou steelt (omdat hij twee fiches heeft van dezelfde kleuren) en jij had die speciale kaart net nodig. Of als je als laatste speler aan de beurt bent en de speler voor jou net met de beste kaarten is gaan lopen of de olifantenfiche voor je neus wegneemt. Dat is frustrerend en daar kan je niets tegenin brengen. Het is de spelersvolgorde die in dat geval bepalend is. Natuurlijk komt iedereen wel eens eerst aan de beurt, maar het blijft toch frustrerend. Dat zal waarschijnlijk de bedoeling zijn van het spel. Je moet daar zo goed mogelijk leren mee omgaan. Toch is dat iets dat ik minder leuk vind.
De paleizen zijn mooi (zelfs schattig), maar verder word ik niet echt wild van het artwork. Zeker als je weet dat er vandaag qua artwork heel wat prachtige spellen worden gepubliceerd. Dan is Taj Mahal toch een stuk minder mooi.
Als je de kans krijgt om Taj Mahal eens te spelen, zou ik dat zeker doen, maar maak niet dezelfde fout als mij en hou je verwachtingen eerder laag. Dan kan dit spel alleen maar meevallen.
Ditterio's race door spellenland 