Android Netrunner

In de Cardzone neem ik een kijkje in de wereld der kaartspellen. Android Netrunner staat in een top tien plek op de boardgamegeeklijst. Wat maakt dit kaartspel zo populair?

Een dystopische post-industriële toekomst waarin digitale rebellen, criminelen en anarchistische types een oorlog voeren om informatie. Artificiële intelligenties, een internet waar je met je brein ingeplugd bent om er virtueel in rond te lopen, film noir detectives en blade runners… dit alles maakt van Cyberpunk een fascinerend verhaal. Toch zijn er slechts enkele games (-Deus Ex, Shadowrun, Syndicate…-) hierover gemaakt. In de jaren 90 besloot Richard Garfield, de man van Magic, er een kaartspel aan te wijden, Netrunner werd geboren. Het werd zijn Magnum Opus.

Final Fantasy Flight creëerde de wereld van Android en in deze vond de reboot van Netrunner plaats. Hier heersen grote megacorporaties over de wereld en een gekoloniseerde maan. Dichtbevolkte zones zoals het Ruhr gebied vormen één grote megapolis. In de lore van Android vinden we herkenbare morele vraagstukken terug. Het klonen van mensen en de robotica veroorzaakt massale werkeloosheid. De klonen worden echter behandeld als eigendommen en als ze te oud worden pleegt men euthanasie op hen. Kennen we rechten toe aan robots die kunnen denken en handelen als mensen? Daarnaast zijn de media zijn haast volledig gecommercialiseerd. Dankzij databanken met zettabytes aan informatie over zijn gebruikers is privacy een exotisch woord geworden.

In Netrunner trachten hackers omwille van de sport, uit rebellie of gewoon om het geld informatie te stelen uit de servers van grote bedrijven. Deze servers zijn echte forten beschermd door quasi ondoordringbare muren, ICE genaamd. Als hacker plug je in op een cybernetwerk en probeer je als een ninja om ongemerkt voorbij de muren van de servers te sluipen.

ICE: Raak jij voorbij deze onverzettelijke wachter?

Terwijl de meeste kaartspellen in dit genre een variant zijn van vechtspellen, heerst er bij Netrunner een andere dynamiek. De corporatie speler bouwt een omgeving op, als het ware een beveiligde burcht met valstrikken en labyrinten. De hacker-speler of netrunner probeert zo goed als hij kan om een weg te vinden naar zijn doel, namelijk de verborgen agenda’s van de corporatie. Voorzichtig start hij met het verkennen van de omgeving en stelt hij de beveiliging van servers op de proef. Als corporatie kan je rechtoe rechtaan te werk gaan en een fort bouwen met de meest ondoordringbare muren en wachters, maar hij kan ook de weg open laten en de tijd van de hacker verspillen door deze laatste op het verkeerde spoor te zetten of hem te leiden naar kamertjes waar hij enkel spam of een irriterend lachende robotstem vindt. Dit is de unieke interactieve dynamiek die Netrunner zo verfrissend maakt.

Dit jonge wonderkind hackt zich moeiteloos een weg doorheen
cyberspace op de rug van haar dinosaurus.

Netrunner sluit goed aan bij de wereld van bordspelspelers. Zoals in een bordspel beschik je over een vast aantal acties per beurt. Het is niet het kaartendeck dat jouw spel determineert maar de speler zelf die de controle behoudt. Wens je meer kaarten in de hand of beschik je liever over meer geld? Dan spendeer je gewoon je acties om kaarten bij te trekken of geld te maken. Deze controle over het spel biedt je meer ruimte om een eigen strategie op te bouwen.

Netrunner is een spel waarin met kennis en informatie gegoocheld wordt. Informatie wordt gebruikt om te bluffen en te misleiden. De corporatie speelt kaarten op tafel met de rug naar boven en de runner probeert om zo lang mogelijk de programma’s in de hand om in te breken geheim te houden of te infiltreren om zo de kaarten van de corporatie te scouten. Ik merk dat ik in Netrunner hierdoor vaker nadenk hoe en wanneer ik de kaarten in de hand ga spelen dan in andere kaartspellen.

De corp heeft zo zijn eigen methodes om informatie los te maken.

Als parels zal het zweet van je voorhoofd druppelen als je beslist een server aan te vallen. Je tegenstander heeft de druk zo hoog opgevoerd dat je zonder verkenning op een onbekende kaart loopt. Is het een kaart die je punten scoort of is het een zorgvuldig opgebouwde valstrik. Een zekere paniek maakt zich van je meester maar je zet toch door en verbaasd ben je als het geen valstrik of punten zijn maar een databestand dat de allernieuwste reclamecampagne bevat voor zijn adonis robot model. De corporatie kijkt zelfvoldaan want hij heeft je gemanipuleerd om je tijd en geld te verspillen aan deze server. Maar kop op wie weet wordt het nog wel wat tussen jou en de adonis robotgigolo.

Zulke emoties maken zich veelvuldig van je meester tijdens het spelen. Angst om in een valstrik te lopen, zelfgenoegzame blikken als je de perfecte defensie opzet nadat de hacker zich onoverwinnelijk voelde met al zijn technologische snufjes geïnstalleerd.

Netrunner is doordrongen met een asymmetrische speelstijl. De corporatie is vooral defensief. Hij wacht geduldig af tot je een fout maakt, probeert je locatie te traceren om dan een swat team op je af te sturen. Of hij kan het wagen om toch risico’s te nemen en zijn agenda’s er door te duwen terwijl de runner nog zijn systeem aan het installeren is. De runner probeert de cyberspace te destabiliseren met virussen, bouwt zijn computersysteem uit of gaat in zijn omgeving op zoek naar louche doch lucratieve contacten met de onderwereld. Agressief spelen en runs maken op servers staat steeds bovenaan de agenda van de runner.

Deze artificiële intelligentie is een geheim agendaproject van de Jinteki corporation maar tevens ook een valstrik.

Zijn er bugs in dit succesverhaal?

Alhoewel Netrunner boven de verwachtingen uitgroeide zijn er altijd een paar kritische punten. Het distributiemodel van de living card game is nog altijd goedkoop in vergelijking met de collectible cardgames met hun zeldzame kaarten die tientallen euro’s kunnen kosten. Met de basisset van Netrunner beleef je al een behoorlijk aantal uren spelplezier. Wie echt wil blijven verder spelen zal niet aan de verleiding kunnen weerstaan om in de vele mini expansies te gaan investeren.

Het is geen verrassing dat dit een spel is waar je in moet groeien. Terwijl beginnende spelers zich door het  tech taaltje zullen moeten worstelen en geen idee hebben van de valstrikken en gevaren die om de hoek loeren, zullen ervaren spelers hun genot halen om als een whizzkid te deduceren en te achterhalen wat jij allemaal achter de hand hebt.Toch ben je als beginnende speler niet kansloos. Grote bluffers of goede planners kunnen ervaren spelers verrassen.

De oorspronkelijke dynamiek wordt sinds enige tijd verstoord door sterke fast advance strategieën (-punten worden heel snel uit de hand gescoord zonder dat de runner kans heeft om interactie te creëeren-) en we zagen ook een eerste vorm van combo decks.
Dit is vooral een vervelende zaak tijdens tornooien waar je vaak dit type decks ziet. In een casual omgeving zie je steeds veel variatie in de decks. De designers lijken wel te luisteren naar de community en brengen nieuwe specifieke kaarten op de markt om de balans op orde te houden. Typerend is dat in Netrunner nog geen enkele kaart restricted of gebanned werd.

Terwijl er op elke hoek van de straat Magic wordt gespeeld, vraagt het iets meer inspanning om Netrunner spelers bij elkaar te krijgen. Om hieraan te verhelpen worden groepen op facebook opgezet om af te spreken (-Netrunner Belgium bijvoorbeeld-).

Deckbuilding is soms een element dat spelers afschrikt. Het is leuk en spannend om met je eigen creaties de tegenstander te lijf te gaan maar het vergt ook tijd en inspanningen. Decks vind je echter overal op boardgamegeek, en er zijn fantastische sites gewijd aan decks : netrunnerdb, stimhack, meteor netrunner.

Thomas