Mage Wars: Ik laat MR Warlock een poepie ruiken en ga vanavond met de Priestess naar bed.
KRAK! WOOOSH! Een groene wijnrank rukt zich uit de grond, groeit wervelend tot een angstwekkend verstikkend bladerdek dat de polsen van mijn tegenstander vastpint. De ontluikende bladeren omsluiten zijn nek en ik knijp mijn palm dicht. Hard. De wijnrank volgt en wringt zich met een ziekmakend gekraak rond zijn lichaam. VLAM! Mijn gedachten staan in vuur en vlam. Bladeren schreeuwen scheurend, vliegen zwartgeblakerd naar de lucht. Mijn wijnrank verdampt in de hitte van de groeiende vuurkolom. Het vuur slaat in en ik werp een cocon van knetterende energie rondom me. Mijn bubbelende huid geneest zich en met al mijn wilskracht stuw ik de energie voorwaarts en werp magiër met vuurkolom achterwaarts.
Dit is Mage wars… een duel tussen 2 magiërs, in een arena… tot de dood. Mage wars blijft één van mijn favoriete tweespelers. Het spel weet je als geen ander mee te sleuren in een epische, magische doodsstrijd. Tijdens Mage Wars word je één met je karakter. Je kruipt in het hoofd van je tegenstander en krijgt als nooit tevoren het gevoel van een zware meedogenloze uitputtingsslag.
In de basisdoos vind je een enorm speelbord, wat fiches en 4 magiërs – for the record, kaarten decks, geen levende exemplaren of opblaasbare poppen – met een unieke speelstijl. En dat is fijn want hoe meer je Mage Wars speelt hoe meer je je eigen stijl ontdekt. Je wordt één met je karakter. De “Warlock” belichaamt ruwe aanvallende energie en staat afgebeeld met een knetterende zweep van vuur. Hij vliegt naar de keel. En hij heeft een heerlijke sixpack. De “Priestess” omringt zich met engelen en genezingsspreuken. Ze gaat voor de uitputtingsslag en overmeestert haar tegenstanders als ze leeggezogen van magie op hun knieën bezwijken. Verleiding in een heerlijk pakje. De “Beastmaster” omringt zich met wervelende hordes beesten en laat hen in groep aanvallen. Ik vind hem persoonlijk wat te harig. Tot slot is er de “Wizard” – mijn persoonlijke favoriet – listig, die speelt met de magie van zijn tegenstanders. De meta-magiër. En met heerlijke paars-blinkende outfits, zonder punthoed en zilveren sterren. Gelukkig.
Op het enorme speelbord vind je een arena met grote vakken. Je zou bijna gaan denken dat het spel gemaakt is voor mijn verziende oma met enorme bifocale ivoren bril. Maar ik ontdek al snel dat zo’n groot bord nodig is. Elk vak geeft plaats aan magiërs, hordes beesten, wervelende wijnranken, muren en barrières die straks via magie worden opgeroepen. Prachtig en eenvoudig. Een arena, zoals het moet zijn.
De spelregels overloop je op 10 minuutjes. Ja, zelfs met mijn dwindelende intellect ben ik in staat de spelregels vlot uit te leggen. Dat is straf. De logica van het spel zit bijna organisch in elkaar. De uitdaging zit hem in de vele kaartjes die horen bij elke magiër. Ook daar neem je best 10 minuutjes voor. Maar elke zichzelf respecterende netflix-kijkende-CHECK-of-comic-books-lezende-CHECK-of-gewoon-slimme-mens-DAMN moet er in slagen het spel te spelen. De belangrijke woordjes staan in het vet. Dus neem de tijd om deze met nieuwe tegenstanders te overlopen.
Ok. Als je – net als ik toen – schuimbekkend van verlangen in een paars-glinsterende-magiërs-cape-en-fake-harry-potter-toverstaf achter je computer zit en al begint te fantaseren, tsja, dan zal dit spel wel iets voor jou zijn. Maar opgelet. 10 minuutjes speluitleg voor de regels, nog 10 voor die moeilijke woordjes en… wie de centen ophoest om het spel te kopen moet natuurlijk wel eerst 2 decks samenstellen. Daar steek je wel even tijd in. Dus, ben jij de rare fantasy geek eigen uitgevonden dansje proud-of-it, reken dan op een 30 minuutjes om de voorgestelde decks voor elke magiër uit de spelregels op te vissen en mooi in de “spellbooks” te steken.
Want BOOMSHAKALAAAA de “spellbooks” – damn, hoe vertaal je al die geeky woorden in het nederlands – vind ik ultra-cool! De decks worden niet in een stapeltje geschud waarbij je elke beurt wat kaarten op de hand mag nemen. Bij mij ging dat altijd gepaard met een grote pruillip – of dikke grijns – als ik dan de (on)gewenste kaarten op het verkeerde – juiste – moment magisch in mijn hand zag verschijnen. Je stelt een ultra-deck samen en dan komen kaarten niet zoals je dat wenst. Balen is dat. Wie mij kent, kan zich de ik-heb-rotte-vis-gegeten-deze-middag-en-de-gal-smaakt-bitter-in-mijn-mond-blik wel voorstellen. Die “spellbooks” maken Mage Wars wat mij betreft leuker, anders dan bekende tweespeler toppers zoals Netrunner en Magic. Sorry geeky-boys-en-nerdy-girls. Ik kick op die “spellbooks”. Mijn deck zit klaar, mooi geordend en ik mag er elke beurt 2 kaarten uit kiezen. Jaaaaaaa, lekker DE twee kaarten die ik zelf wil, ja, IKKE en niet MR LUCK.
En dan tintelen de vingertjes en ik stel me voor dat de opbouwende anticipatie de mana poel (de bron van magie) is die zich in mijn lijf opbouwt. Klaar voor de strijd. Mage Wars barst los. Barst echt los. Meestal duurt het geen 3 ronden voor op het bord allerlei zaken verschijnen. Wat? Dat hangt af van het magische vernuft van de arme stakker tegenover me. Twee kaarten per keer, rol ik in verpulverend crescendo mijn strategie uit. Tot ik een nieuwe speelstijl ontdek. Want iedereen speelt anders, elk deck is anders, elke tegenstander is anders, elke bluf is uniek. Mage Wars gaat heen en weer in hoog tempo terwijl bliksemschichten, vuurballen, grommende helhonden en de kracht van de natuur tot leven komt. I love this game.
Mage Wars is zo’n spel waar je over na praat. Toen had ik die kaart maar ik heb hem niet gespeeld omdat ik dacht dat jij… maar weet je nog toen ik met mijn “Hydra” je “Archangel” wist te verslaan… Jaaaaaa maar ik had je goed liggen met die counter enchantment waardoor ik je eigen spreuk tegen je hebt gebruikt en je opeens je staf zal verbrijzelen… cool. We spreken onze eigen taal. Fantasy bordspel chinees.
Ik heb Mage Wars al vaak met nieuwe mensen gespeeld en nog nooit zijn mensen teleurgesteld weggewandeld. Wie het natuurlijk met de lieftallige wederhelft thuis wil gaan spelen moet even beoordelen of dit spel wel goed is voor de echtelijke vrede. Maar als jullie ’s avonds tevreden verkleed als “Priestess” en “Wizard” verzuchtend in bed namijmeren dan krijgt het spel opeens een extra dimensie.
Kortom, de moeite waard, speel het! De enige voorwaarde is een tegenstander vinden die net zoals jij houdt van een lekkere full-frontal spannende battle. Mage Wars zindert na.
Waarom vind ik Mage Wars zo uniek? Nog even op een rijtje:
1/ Het spel speelt vlot, snel, na enkele ronden zit je volop in een ademhappende levensstrijd. Boem!
2/ Je wordt één met je karakter, bouwt aan het deck waarmee je speelt. Hot Priestess of Muscle-Packed Warlock. Your choice!
3/ Het is leuk om door je deck te kunnen bladeren, de spellbooks zijn leuk, makkelijk, uniek!
4/ Je kiest twee kaarten per beurt, geen drafting, je KIEST de kaarten, geen geluk, alleen jij en je spellbook.
5/ Je kan bluffen, kaarten spelen, de volgorde bepalen.
6/ Je kruipt in het hoofd van de tegenstander. Verborgen enchantments spelen, verrassen, aanvallen, verdedigen.
7/ De 4 verschillende speelstijlen van de basis magiërs demonstreren prachtig de stijlen van het spel
8/ Het moet één van de meest intuïtieve spellen zijn, de basis regels zijn heel eenvoudig
9/ Na enkele ronden ben je mee, je bladert immers door je spellbook, die organiseer je logisch
10/ Ben je toch al zo’n nerdy roleplaying fantasy geek like me, ME! dan kan je evengoed een deftig spel spelen
Stefan
Stefan is een gastschrijver voor Ditterio's race door spellenland.
Ditterio's race door spellenland 