Warhammer Conquest

 

Warhammer Conquest is reeds de zevende LCG in de FFG bibliotheek. Dit keer wordt het IP van Warhammer 40k aangeboord. Deze grimduistere wereld waarin alles met geweld op te lossen valt, kent ook heel wat lore. Onlangs raakte ik zelf geboeid door het verhaal achter Warhammer 40k via het spelen van de roleplay Dark Heresy. Dus de interesse voor een cardgame was bij mij alleszins aanwezig.

De scepsis was daarnaast ook groot. Gevechten om locaties hebben we al gezien in spellen zoals Call of Ctulhu, Bloodbowl cardgame en Smash up. Deze LCG zal uitzonderlijk goed moeten zijn om met zijn andere metgezellen in concurrentie te kunnen gaan. We onderworpen de basisdoos aan onze kritische blik en testten hem uit met de verschillende decks.

Spelregels

De spelregels zijn alvast eenvoudig op te sommen in enkele hoofdlijnen:

Winconditie: verover 3 locaties met hetzelfde symbool of dood de vijandige warlord.
Leg om beurten een kaart neer in de deployment fase.
Kies in het geheim naar welke locatie je warlord gaat.
Command fase: tenzij er een warlord is, krijgt de speler met het meeste hamers bij een locatie extra kaarten of geld.
Battle: op de eerste locatie en alle locaties waar warlords zijn, wordt er gevochten. Je selecteert beurtelings 1 unit die schade doet. Vechten doe je tot iemand al zijn units verliest of zich terug trekt.
Upkeep en neem 4 geld en 2 kaarten bij.

 

By the Emperor, wat een subliem spel!

In Warhammer Conquest wordt in typerende Warhammer stijl niet getreuzeld. Al meteen start je met kaarten en geld in overvloed waardoor je ook de zwaardere units al meteen kan afleggen. BAM! Daar plets je de Leman Russ tank of Deathwing guard neer in al zijn glorie in de eerste beurt. Ook je Warlord is een krachtige unit die onmiddellijk zijn nut bewijst.

Maar wacht! Een stevige tank is fijn in de frontlinie, maar je moet ook in de breedte denken. Met units kun je namelijk ook extra geld en kaarten grijpen. Spreid je je eenheden over verschillende locaties om grondstoffen te bemachtigen of concentreer je je kracht om sterker te staan als er strijd losbarst? Of stuur je druppelsgewijs units naar de verschillende locaties en verzwak je de groep rond de warlord geleidelijk zodat je op een later moment met minder moeite een locatie kan innemen. Het zijn meteen de belangrijke strategische keuzes in het spel.

Beheers de kunst van het misleiden en je kan een hopeloze situatie omkeren in je voordeel. Enkele malen kon ik mijn tegenstander volledig op het verkeerde been zetten over mijn plannen. Zo kon ik gemakkelijk een locatie scoren omdat hij dacht dat ik afgeschrikt zou zijn door de extreme vuurkracht die zijn troep units geleid door zijn warlord konden opwerpen. Eenvoudige bluf, mindgames en daarmee risico’s durven nemen, hebben een vaste stek in dit spel.

 

Bloederige gevechten zoals het hoort in het Warhammer universum zijn legio. In elk spelletje kwam er het moment waarbij twee grote legers oog in oog met elkaar staan. Als twee waaghalzen die een spelletje Mad Max chicken spelen weigeren beiden om terug te trekken. Ronde na ronde vallen er slachtoffers totdat van de twee trotse divisies enkel nog een eenzame soldaat overblijft.
Maar evengoed kun je bloedvergieten tot het minimum proberen te herleiden door te gaan jagen op de Warlord van de tegenpartij. Dood je hem dan win je evengoed het spel. Dit maakt de keuze voor een tegenstander die uit is op een snelle overwinning harder. De jagende speler kan zo zijn vuurkracht concentreren om de vijandelijke Warlord maximaal te treffen. Een speler die elke beurt zijn Warlord en troepen tezamen naar de eerste planeet stuurt wordt op die manier voorspelbaar en krijgt het moeilijker om zijn Warlord in leven te houden.

Heerlijk management van je kaarten en grondstoffen zonder rekening te moeten houden met het opvullen van je deck met grondstof producerende kaarten. Sinds Magic is exponentiële groei van je resources altijd de norm geweest. Je spendeert best elke beurt maximaal je toenemende grondstoffen. Met Netrunner en nu Warhammer Conquest krijgen we een andere manier van grondstoffen beheren. Je kan gerust aankopen uitstellen, want geld neem je mee naar de volgende ronde en dit komt volgens mij de strategische keuzes ten goede.

Dankzij ingrepen wordt het interessant om na te denken of je kaarten niet beter op de hand houdt. Ten eerste heb je een ongelimiteerde aantal kaarten in de hand en ten tweede kun je je eenheden niet zomaar verplaatsten tussen locaties. Met je beperkte mobiliteit wil je misschien alles in een keer op een locatie kunnen droppen. Ten slotte zijn er de shielding effecten op kaarten. Krijgt een unit schade dan kun je een deel ervan voorkomen door 1 kaart met shield symbolen af te leggen. Het normale effect van de kaart gaat niet af maar je moet deze ook niet betalen. Zie je een tegenstander met veel kaarten dan ben je misschien geneigd om meer schade te doen dan nodig is en dus minder efficiënt te spelen.

Ik durf nu al voorzichtig te stellen dat luck of the draw een veel kleinere rol speelt dan in andere kaartspellen en dat strategisch inzicht en tactiek cruciaal zijn. Je bent niet van je deck afhankelijk om grondstoffen te genereren. En ook je kleine units hebben gedurende het ganse spel een belangrijk nut: hun hamers om extra grondstoffen en kaarten te krijgen.

 

Gedurende een gevecht zal je ook op tactisch niveau enkele keuzes moeten maken. Beslissen of je je Warlord of units laat terugtrekken, beslissen om een unit te redden met shielding, beslissen welke verdediger je aanvalt en de volgorde bepalen waarin je je units laat vechten.

De keywords op kaarten zoals mobilize (tussen planeten bewegen) en ranged (als eerste schieten) zijn een plezier om mee te spelen en vergroten het aantal strategische keuzes die je al moest maken. Ook de effecten die je kunt triggeren door het winnen van een gevecht op een planeet zijn bijzonder goed gevonden en een meerwaarde in het spel.

Als laatste positieve noot is er het gevoel dat dit spel snel en vlot vooruit gaat. Maximaal 7 ronden maar slechts uitzonderlijk zal je de zevende locatie bereiken. Je beurt is niet ik leg al mijn units af en dan jij, maar ik leg 1 unit of doe 1 actie, en zo heen en weer. Dit geeft mogelijkheden om je tegenstander op het verkeerde spoor te zetten over je strategie.

Punten van kritiek

De schaal van het spel voelt vreemd aan. Je betreedt het strijdperk met individuele guardsmen of een enkele sniper in plaats van bataljons, regimenten… Gevechten tussen planeten voelen raar als je met sommige voertuigen van de ene naar de andere planeet kunt springen. Het had realistischer geweest mochten de locaties enkel zones van 1 planeet geweest zijn.

De basisdoos bevat niet 3 maar slechts 1 of 2 exemplaren van elke kaart. De basisdecks in de doos bevatten slechts 35 kaarten terwijl je officieel minimum 50 kaarten nodig hebt in een deck. Desondanks vind ik dit de meest genietbare basisdoos van alle LCG. Ik heb het gevoel dat ik ook zonder expansies zou kunnen hier.

Er zijn geen spelregels om het spel met meer spelers te spelen. Het is pure 1 on 1.

Conclusie

Dit is een vlotte en snelle cardgame die het maken van strategische beslissingen hoog in het vaandel draagt. Luck of the draw is geminimaliseerd: om te winnen zal je een plan moeten hebben. Je wordt hier niet gestraft omdat je grondstoffen niet trekt, want hier vecht je actief voor je resources. Het spel heeft niet zo’n unieke vernieuwende speelstijl als Netrunner, maar je zult evengoed gewichtige keuzes moeten maken. Thematisch slaagt het spel er behoorlijk goed in om de facties te vertalen naar gamemechanismes en het gevoel dat je een battle gespreid over meerdere locaties voert is sterk aanwezig.