Sons of Anarchy is de nieuwe hot game in mijn bordspelgroep. Zelf ben ik een geweldige fan van de televisieserie over deze one percenter bikergang. Een bordspel erover maken leek me tot falen gedoemd maar Galeforce Nine slaagde er toch met bravo in.
De eerste blik op het spel brengt je al meteen in de sfeer. De box is er eentje om als uitstalraam te gebruiken in mijn collectie. De grim reaper op de zwarte doos nodigt meteen uit om te spelen. Toon de spelers de mini plastieken geweren, zakjes contraband, dikke dollartokens, bikerfiguurtjes en locaties geprint op bierviltjes en ze krijgen onmiddellijk goesting om het uit te proberen.
Dit spel is de party pooper op het folk bal van de worker placement games en draait de volumeboxen open om de opgeschrikte meeples met een lawine Metal en Hard Rock te overspoelen.
Hoor ik daar iemand beweren dat dit slechts een eenvoudige worker placement is? Wat!? De bebaarde bikermeeple springt op zijn chopper en voor je het weet breekt er een gang war uit waarbij de helft van je mannen op de spoedafdeling belandt. Nee dit is een spel waar je deals sluit, de anderen manipuleert of met grof geweld afschrikt.
Of althans zo hoop je dat je spelgroep er op reageert. Gaat iedereen braaf zijn workers op afzonderlijke tegels plaatsen, dan is er weinig plezier aan te beleven. Nee dit spel moet het hebben van de speler die de confrontatie opzoekt, met zijn spierballen rolt of geslepen zijn geld gebruikt om anderen een offer aan te bieden dat ze niet kunnen weigeren.
Het spel geeft je alvast een zetje om op deze manier te spelen. De locaties zijn beperkt tot negen tegels en door de willekeurige setup kan het zijn dat er bijvoorbeeld maar één locatie is waar je specifieke goederen kunt verkopen. Je zit aldus snel op elkaars huid. Je kan namelijk niets uitrichten als er mannetjes van de andere rondhangen.
Nou waarom mep je hem niet even snel in elkaar dan? De een sms’t zijn vriendjes met lood op zak en voor je het weet draait de ambulance overuren. Het gestoei op straat trekt de aandacht van enkele hoge piefen en dat zet je drugshandeltje op een laag pitje. Mooi gespeeld door de concurrerende dealer die dit gewelddadig straatconflict kon uitlokken.
Tijdens een gevecht kun je de guns achter je scherm inzetten om de mannetjes van de andere neer te knallen. Dit doet echter je ‘heat’ level stijgen, waardoor je minder zakjes contraband mag inzetten.
Het dealen met contraband zelf moedigt aan om afspraakjes te maken. Iedereen brengt in het geheim een hoeveelheid contraband op de markt. Overspoel je de markt dan daalt de prijs drastisch. Het is dus in het gemeenschappelijk belang om anderen te ‘overtuigen’ niet teveel in te zetten, maar je zult sterk moeten staan om de anderen jouw kant van de zaak te doen inzien.
Dit is een spel waar je je assets verborgen houdt achter een schermpje. Normaal ben ik niet zo’n grote fan van dit soort geheugentrainingen, maar het werkt goed hier. Dit is denk ik door de snelheid waarmee het spel vooruit gaat. Er is geen tijd om met je vingers te zitten draaien en verveeld alles in je geheugen op te slaan terwijl de ander zijn beurt speelt. Je doet hier beurtelings 1 actie en voor je het weet is het alweer aan jou, terwijl je nog aan het overwegen bent hoe je je plan gaat timen.
Hoedje af voor de designers die niet gemakkelijkshalve gekozen hebben om je take that kaarten in de hand te geven. Nee de kaarten die in effect zijn worden netjes open gedraaid uit een gemeenschappelijk deck en iedereen heeft even veel kans om zich er op voor te bereiden of om ervoor te vechten.
Het aantal kaarten en locaties die je gebruikt zijn iedere keer beperkt. Elk spel is dus net iets anders. Niet dramatisch anders maar net genoeg om het een paar keer na elkaar te spelen zonder in herhaling te vallen. Dit kan vlot dankzij de gemiddelde spelduur van 90 minuten. Voor een keer liegt men niet met de tijdsduur op de doos, dat ik dit nog mag meemaken.
Als ik toch wat op het spel mag aanmerken is het dat de afro-amerikaanse bendes en chinese triaden ook op choppers rondrijden, wat natuurlijk hilarisch idioot is. Geef die mannen maar snel SUV en Cadillac mini’s in een expansie. O ja iedere factie: Sons, Niners, Mayans en Lin, heeft een eigen ability en speelt dus lichtjes anders maar dit had je wel verwacht. Vreemd genoeg vond ik in mijn doos ook al de factie, de Grim Bastards, uit de expansie. Joepie , dank u wel voor dit extraatje.
Eindverdict
Galeforce Nine slaagt erin om de atmosfeer van de televisiereeks te vertalen naar een goed uitgewerkt en vlot te spelen bordspel. Dit is ameritrash op zijn best en een voorbeeld voor anderen in dit genre hoe worker placement en eurogame mechanismen te integreren zonder aan eigenheid te verliezen. Dit is een confrontatiespel maar onthoud zoals men hilarisch genoeg zelf in de regels schreef : ‘This is just a game, don’t be an ass’ en het komt goed.
Thomas
Ditterio's race door spellenland 