Jij! Ja, jij daar! Die mooie, getalenteerde, intelligente, spellen spelende mens die deze tekst aan het lezen is. Ik heb fantastisch nieuws voor jou. Voortaan zal je me nooit meer hoeven te missen.
Via mijn Facebook pagina blijf je steeds op de hoogte van mijn laatste nieuwe schrijfsels over mijn leven in spellenland.
Doe me een plezier en klik hier:
Bedankt!
Gaat mijn blog verdwijnen? Neen hoor. Voor de langere blogberichten en langere recensies kan je nog steeds hier terecht. Voor korte en snelle updates vind ik Facebook een stuk makkelijker. Vandaar deze beslissing.
twee strategieën om dit spel te spelen. De eerste strategie is om zo weinig mogelijk vakjes over te slaan om op die manier zoveel mogelijk opties open te laten naarmate het spel vordert. De tweede strategie is rushen naar het einde. Regelmatig 2 à 3 vakjes open laten en ondertussen proberen om zoveel mogelijk kruisjes te zetten en de rijen zo snel mogelijk proberen af te sluiten. Hoe sneller het spel eindigt, des te groter de kans dat je wint aangezien je meer kruisjes hebt aangeduid. Het risico van deze strategie is echter dat je soms de pech kan hebben dat je een rij niet kan afsluiten (wegens slechte dobbelsteenworp). In dat geval moet je soms minpunten pakken. Ik ga altijd voor de tweede strategie en ik moet zeggen dat die strategie vaak loont, zeker tegen een speler die iets trager speelt en weinig vakjes overslaat. Voor mij is deze filler nu al een All time classic! Qwixx staat, samen met Crokinole, op de vijfde plaats van mijn meest gespeelde spellen aller tijden. Enkel Quoridor, Coloretto, Manillen en Dammen doen beter. Qwixx krijgt een 7/10 voor zijn speelplezier en grote herspeelbaarheid. Ik kan zelden stoppen na één spelletje.
plaatsen en zo patronen moet vormen die punten opleveren. Ik vind het een leuke filler die heel vlot speelt. Voorlopig geef ik Haru Ichiban een 6/10, maar dit cijfer kan zeker nog stijgen wanneer ik het spel meer heb gespeeld.
komt. Met meer spelers speelt het minder vlot. Ik speel het liefst als Jack The Ripper omdat je dan continu de spanning voelt om al dan niet gepakt te worden. Als detective is het enkel leuk als je een spoor kan vinden en de nabijheid van Jack voelt. Als je nooit een spoor van Jack kan vinden, is er weinig plezier aan. Ik geef Brieven uit Whitechapel een 9/10 als ik met Jack speel en een 7/10 als ik het speel als detective. Gemiddeld een 8/10 dus.
quests verschillen van scenario tot scenario. Voorbeelden van quests: vermoord één van de twee andere spelers, vermoord een bepaald monster of ga op een groen of rood token staan. Wie als eerste x aantal quests vervult, wint het spel. Ik vind Arcadia Quest een zalig spel. Je zit meteen in de actie, want Arcadia Quest nodigt uit om aan te vallen. Andere pluspunten aan Arcadia Quest zijn de eenvoud van de spelregels, de afwezigheid van een dungeon master, de variatie (door de verschillende scenario’s), de mooie miniaturen en de grote interactie tussen de spelers. Dit is voorlopig mijn favoriete dungeon crawler. Ik vind dit leuker dan Descent (second edition) en Dungeons & Dragons. Daarom een dikke 8/10.
aanvalt door kaarten over een speelbord te verschuiven. Op het eerste zicht was het overweldigend door de vele verschillende kaarten met Engelse tekst, maar na een heldere uitleg van Stefan en na een aantal speelbeurten werd alles snel duidelijk. Eigenlijk is het spel eenvoudig. Elke speler kiest twee kaarten uit zijn boek en vervolgens speel je elk om beurt de kaarten uit. Het doel is om elkaars karakter af te maken. Dit doe je door middel van monsters, spreuken, magie en wapens. De diepgang van het spel zit hem in de kaarten, die moet je leren kennen om een goede strategie te kunnen uitdokteren. Wegens tijdsgebrek hebben we het spel helaas niet kunnen uitspelen. Ik vond het leuk om te spelen, maar na een half spelletje kan ik nog geen volledig oordeel vellen. Het smaakt alleszins naar meer. Voorlopig een dikke 8/10 met veel groeipotentieel.
terecht. Dit is een heel tof spel! Denk aan Terra Mystica (iedereen heeft een ander ras en een eigen bordje waarop hij acties vrijspeelt) en voeg daar een gezonde dosis interactie/battles aan toe. Er zijn niet heel veel gevechten in het spel, maar toch moet je steeds op je hoede zijn, want vroeg of laat slaat er iemand toe. Dit zorgt voor een spannend speelverloop waarvan zowel de eurogamer als de ameritrasher zal genieten. Scythe stijgt met stip naar de eerste plaats op mijn wishlist. THIS GAME IS AWESOME! 9/10
Between Two Cities is vergelijkbaar met Quadropolis. Je scoort punten door tegels te plaatsen. Het grote verschil met Quadropolis is dat je bij Between Two Cities steeds twee tegels kiest waarvan je de ene tegel samen met je linkerbuurman bouwt en de andere tegel samen met je rechterbuurman bouwt. Deze spelersinteractie én het puzzelaspect zorgen voor veel speelplezier. Het krijgt van mij 7/10.
strandstoel kunnen spelen”, riep Barbara. Ik stond voor mijn spellenkast in mijn haar te krabben. Niet evident. Uiteindelijk werd het Bezzerwizzer. Een triviaspel waarbij je elkaars kennis test. Het is leuker dan Trivial Pursuit om twee redenen. Ten eerste zijn er 20 (jawel, 20!) verschillende categorieën zodat je niet steeds een vraag over hetzelfde onderwerp krijgt. Ten tweede zitten er zowel heel makkelijke als heel moeilijke vragen in het spel. Dit is misschien wat oneerlijk, maar anderzijds geeft het de minder intelligente mensen (zoals ik) ook de kans om eens een vraag juist te kunnen beantwoorden. De 2 Bezzerwizzer tegels (waarmee je extra punten kan scoren wanneer je een vraag van de andere speler kan beantwoorden) en de Swap tegel (waarbij je een thema van de andere speler kan stelen) zorgen voor extra dynamiek. Ik heb al heel wat triviaspellen gespeeld, maar Bezzerwizzer vind ik momenteel het leukste. 8/10 voor mijn favoriet triviaspel.
niet volledig wil uitspelen, maar bij New York 1901 was het toch kantje-boordje. We hebben het spel uitgespeeld, maar dik tegen onze zin. Zowel mijn vriendin als ik vonden er niets aan. Tegeltje kiezen, tegeltje plaatsen en proberen punten te scoren. GEEUW Misschien zijn we wat verwend op spellengebied, maar wij vonden dit echt saai. Een nietszeggend opgeplakt thema, een lelijk speelbord, een grote geluksfactor en – het ergste van allemaal – niet leuk om te spelen. Wat mij betreft een magere 5/10. Ik begrijp echt niet hoe het mogelijk is dat dit spel werd genomineerd voor de Gouden Ludo. Of misschien heb ik ongelijk en is dit een fantastisch spel dat iedereen zou moeten kopen? In dat geval mag je mijn exemplaar overkopen.
Veel variatie, veel mogelijkheden en altijd spannend. De Tuscany uitbreiding tilt Viticulture naar een hoger niveau. Viticulture is goed. Viticulture + Tuscany is fantastisch. We hebben al heel wat uitbreidingen van Tuscany gespeeld, maar nog niet allemaal. In het eurogenre is dit spel bij mij thuis de grootste hit van het moment. Ik kijk er ook naar uit om de Moor Visitors Expansion van Uwe Rosenberg eens uit te proberen. Net geen perfectie, maar zeker een dikverdiende 9/10.
plaats je het bij deze kleur horende gebouw op het speelbord. Als je een kaart in een bepaalde kleur speelt, mag je meteen ook al je vorige uitgespeelde kaarten in die kleur nogmaals mag uitvoeren. Dat is leuk. Toch heb ik een dubbel gevoel bij dit spel. Het kaartsysteem is tof, maar de beleving op het speelbord vind ik niet super. Toch nog een 7/10.
alleen wat abstract aan. Ik had gehoopt op dungeoncrawl-achtige battles met veel thema en animo, maar het was eerder een schaakspel waarbij je openingen zoekt om de andere speler zijn speelstukken te slaan (met een dun thematisch laagje). Niet slecht uiteraard, maar ik had er toch iets meer van verwacht. Het spel is te vergelijken met Mr. Jack, maar deze laatste vind ik stukken beter. Daarom denk ik dat King & Assassins mijn spellenkast binnenkort zal mogen verlaten, want in een leven gevuld met fantastische bordspellen is goed niet altijd goed genoeg. King & Assassins krijgt van mij een score van 6/10.
te weinig op tafel komt. Dit komt omdat mijn vriendin een voorkeur heeft voor het gelijkaardige Memoir ’44. Ik speel beide spellen graag, maar ik heb een lichte voorkeur voor Battlelore. Battlelore (second edition) is een conflictspel met miniaturen voor twee spelers waarbij je punten scoort door figuren van je tegenstander uit te moorden en door strategische punten op het speelbord te bezetten. Door het uitspelen van kaarten activeer je bepaalde figuren, verplaats je diezelfde figuren en val je met deze figuren de speelstukken van je tegenstander aan. FENOMENAAL SPEL = 9/10!
persoonlijk spelersbordje om vervolgens zo snel mogelijk de wegen op die tegels te doorlopen. Niet slecht, maar ik vond dat er te weinig uitdaging en spanning was. In dit genre spellen geef ik de voorkeur aan het veel leukere tegelspel Sanssouci. Karuba krijgt van mij een 6/10.
probeert je krabben op de krabben van je tegenspelers te plaatsen. Wanneer je tegenspeler geen zet meer kan doen (meestal wanneer je alle krabben van je tegenspeler hebt afgedekt), win je het spel. Leuk, maar net iets te simpel om aan mijn collectie toe te voegen. Ik heb nog steeds een voorkeur voor Hive (in dit genre spellen). The points of the jury: 6/10.
speelbord plaatst (en de bijhorende actie uitvoert) en daarna een andere werker van het speelbord wegneemt (en opnieuw de bijhorende actie uitvoert). Eenvoudig qua regels, maar toch heel wat diepgang. Je moet niet alleen goed kijken naar de acties die je kiest, maar ook de volgorde van de acties en de kleur van de werkers die je gebruikt zijn van groot belang. Voor diegenen die Champions of Midgard een tof spel vonden, heb ik goed nieuws. Dit spel is veel beter! Een solide 8/10.
het een spel dat ik graag speel. Kaartjes verzamelen en dan treintjes op het speelbord plaatsen om aaneengesloten routes te vormen. Het leukste element in dit spel is dat je de andere spelers lekker kan dwarsbomen. Mijn strategie is om zoveel mogelijk korte routes te verwezenlijken. Die routes kan je meestal snel vervullen waardoor je snel nieuwe coupons mag nemen. Hoe meer coupons je neemt, des te groter de kans dat routes overlappen. Hoe meer overlappingen, des te sneller je route klaar is. Ticket to Ride is nog steeds goed voor een 7/10.
KRAK! WOOOSH! Een groene wijnrank rukt zich uit de grond, groeit wervelend tot een angstwekkend verstikkend bladerdek dat de polsen van mijn tegenstander vastpint. De ontluikende bladeren omsluiten zijn nek en ik knijp mijn palm dicht. Hard. De wijnrank volgt en wringt zich met een ziekmakend gekraak rond zijn lichaam. VLAM! Mijn gedachten staan in vuur en vlam. Bladeren schreeuwen scheurend, vliegen zwartgeblakerd naar de lucht. Mijn wijnrank verdampt in de hitte van de groeiende vuurkolom. Het vuur slaat in en ik werp een cocon van knetterende energie rondom me. Mijn bubbelende huid geneest zich en met al mijn wilskracht stuw ik de energie voorwaarts en werp magiër met vuurkolom achterwaarts.
Stefan
Na het lezen van de spelregels van Brugge was ik heel enthousiast. Het zag er allemaal heel leuk uit. Toch was ik na mijn eerste speelbeurt wat ontgoocheld. Mijn tweede speelbeurt viel veel beter mee. Ik negeerde de kanaalfiches en richtte me volop op het spelen van karakters. Op die manier is het spel veel leuker. Het is niet het beste spel van Feld, maar wel ééntje dat ik nog vaker wil spelen.
Ditterio's race door spellenland 