Battalia: The Creation

Battalia staat voor euhm… battle en euhm… nog wat anders. Battle! Yaaargh. Een denkbeeldige woeste vikingkreet ontsnapt mijn keel en ik lik het bloed van mijn lippen. Ik word alles wat mijn door-de-weekse-grijze-muis-met-groeiende-bierbuik niet is. De zin om… lekker te vechten, er op los te rammen, bedreigingen ontvallen mijn schuimende bek… crescendo van theatrale muziek in mijn hoofd… ik ga met ijzeren vuist hun spel verneuken en op een bebloede berg van tegenstanders mijn overwinningsvlag planten. Iets te veel enthousiasme. Ik weet nog net mijn wankelende schuimende pint van de ondergang over de tafelrand te redden.

En euhm… dat tweede deel… want Battalia is ook een deckbuilder met heel wat opties. Met een geniepige pruillip verval ik terug in de zachtaardige spellen-spelende-ik en glimlach ik zoet naar mijn charmante tegenspelers. Want Battalia verleidt ook de strategische speler. Het spel combineert deckbuilding met het leggen van een kaart, steden en de controle over  miniaturen.

Met oooo’s en aaaa’s neem ik alle onderdelen uit de doos… verdomme, de tafel is te klein. Even proppen, verschuiven, nog eens verschuiven. Oef, het kan er net op. Speel je met enkele trappisten liefhebbers, zoek je dan maar een bij-tafeltje voor die mooie glazen en dat koele hemelsnat. Veel materiaal dus voor een eerlijke prijs, grote tafel niet inclusief. Enkel de kaartjes met de wegen en steden vind ik o-zo-spijtig iets minder mooi uitgevoerd. Maar goed, geile anticipatie overwint de mierenneuker. Ik vind dat het er goed uit ziet. Dik in orde.

En dus shuffle shuffle even alles shuffle shuffle klaarleggen. Veel stapeltjes met kaarten, netjes geschud. Dus reken wel even op een goede 15 minuten om alles keurig klaar te zetten voor de start. En dan START! Speluitleg. Geleerde zinnen ontsnappen mijn lippen en keurig overloop ik alles dat je op de tafel ziet liggen met de air van een filantropische multi-miljonair die als hobby komt lesgeven… wie last-minute zijn spelregels instudeert moet al snel de spelregels bij de hand nemen. Toch net wat meer uitleg dan gedacht. Ooops. Ik heb mijn eigen intellect weer eens gigantisch overschat en mijn absorberingsvermogen volgt een kelderende exponentiële lijn met de jaren. Blijkbaar was ik dat ook alweer vergeten.

En zo begint Battalia, met een lege kaart, een startlocatie voor elke speler, 10 kaarten in je trekstapel en een handlimiet van 6. Vervolgens zet je de grijze cellen aan het werk… je piekert, wikt en weegt. Je probeert bij het eerste spel de logica, combinaties, mogelijkheden van het spel te proeven. Met de kaarten op je hand koop je nieuwe kaarten die onderdeel worden van je deck. Trekstapel leeg, herschudden van de aflegstapel en off you go. Op een handige overzichtskaart zie je de kostprijs van alle kaarten, wegen, steden en other cool stuff. Het speelt vlot, rondje na rondje. Verbazingwekkend snel. In het begin ben je alert bij de acties van elke tegenspeler want een meesterzet kan je kopiëren. Het deckbuilding aspect zit goed in elkaar. Groovy… maar hoe zit het nu met die rivieren van bloed?

Met de kaarten op je hand koop je nieuwe kaarten voor je deck maar je koopt er ook miniaturen mee, beweging op de centrale kaart. Je koopt er ook steden mee en wegen naar een volgende locatie. Je doet aan deckbuilding maar ook area en miniature control. Interessant. Het is even zoeken wanneer ik de overstap moet wagen. Ik besluit om als eerste wegen te bouwen. Snel… van mijn startlocatie naar de neutrale steden die ik met mijn woeste miniaturen binnen wals. Oh yeah, my empire grows. De tegenstanders besluiten even uit mijn buurt te blijven. Ze bouwen hun krachten op. Ik blokkeer de wegen naar mijn steden. Goed gezien en leuk dat je de kaart naar je hand kan zetten maar grrrrrr, nu ontneem ik mezelf het plezier op full-frontal confrontatie.

De battles moet je voorbereiden want je speelt elk om beurt een reeks kaarten uit je hand. Wil je vechten – maar ook verdedigen – dan moet je goede kaarten op de hand hebben op het juiste moment. Dus bij de opbouw van je deck moet je ook hier rekening mee houden. Ik toon mijn ooo-ik-ben-zielig-en-heb-slechte-kaarten-op-de-hand-puppy-eyes blik terwijl ik overdonderd-mega-machtige-kaarten probeer te verbergen. Als ze nu aanvallen, dan zal de verdediging meedogenloos zijn… in het genre van ik-spies-hun-verminkte-lichamen-op-de-torenpieken-van-mijn-stad.

Maar een aanval blijft uit, het spel gaat te snel vooruit. Battalia speelt snel. Mijn steden blijven buiten schot en opeens wordt het einde van het spel getriggered. Huh, echt? Aaaaawwwww ik heb mijn goede kaarten nog niet eens kunnen uitspelen. Damn. What just happened?

Battalia is best wel cool. Er hangt een leuke sfeer aan te tafel, naast het deckbuilden moet je bezig zijn met je tegenstanders, de kaart in de gaten houden. Plannen over aanval en verdediging en beweging. In het eerste spel is de verhoopte battle wat uitgebleven maar dat ligt ongetwijfeld aan het feit dat ik toch vooral een door-de-weekse-grijze-muis ben en niet een oorlogsvoerende oppergod… In mijn volgende spel Battalia zal ik misschien toch in de metamorfose slagen!

Stefan

Stefan is een gastschrijver voor Ditterio's race door spellenland.