Mijn spellenkast – editie 2015

Leun maar ver achterover, want dit is met grote voorsprong het langste bericht dat ooit op deze blog is verschenen. Vandaag zet ik de deuren van mijn spellenkast wagenwijd open en laat ik jullie meegenieten van al mijn coole en iets minder coole spellen. Alle spellen die momenteel in mijn spellenkast liggen en alle spellen ik reeds heb besteld, staan in het vet weergegeven in dit bericht. Veel lees- en scrollplezier!

Ik heb een zwak voor kaartspellen waarbij je uit een set kaarten een kaart moet kiezen om dan de overige kaarten door te geven aan je medespeler. 7 Wonders en Sushi Go zijn twee bekende voorbeelden in dit card drafting genre. Sinds kort heb ik ook Tides of Time aan mijn collectie toegevoegd. Dit spel heb ik echter nog niet gespeeld, maar ik hoop dat ik met deze drie spellen (7 Wonders, Sushi Go en Tides of Time) de beste card drafting spellen in mijn kast heb staan.

7 Wonders behoort tot de absolute top wat kaartspellen betreft. Veel tactiek, een snuifje strategie, weinig downtime, veel spelersinteractie, een grote herspeelbaarheid, vele wegen naar de overwinning, speelbaar met grote spelersaantallen, vlot spelend, eenvoudige spelregels en heel plezant. Sushi Go komt qua speelplezier nog niet aan de hielen van 7 Wonders. Toch hou ik Sushi Go ook in mijn collectie omdat het veel eenvoudiger is dan 7 Wonders. Bovendien is de opzettijd ook een stuk korter. Ideaal voor een snel spelletje in de zetel of op reis.

Aangezien ik fan ben van 7 Wonders, heb ik ook twee uitbreidingen in mijn spellenkast staan.

7 Wonders: leaders en 7 Wonders: cities.

Cities is voor mij de beste uitbreiding van 7 Wonders. In deze uitbreiding mag je ook met zwarte kaarten aan de slag. Tip: het geld speelt een belangrijkere rol in deze uitbreiding. Zorg er dus voor dat je steeds voldoende geld hebt. In Cities komen er ook vredesduiven in het spel waarbij je jezelf kan terugtrekken uit een militair gevecht. Dit is leuk want nu kan je ervoor zorgen dat je linker- en rechterbuurman op elkaars gezicht moeten kloppen in plaats van op jouw gezicht. Heerlijk!

7 Wonders: leaders komt dan weer met een groot aantal witte kaarten. Deze witte kaarten brengen heel wat nieuwe symbolen met zich mee. Gelukkig spreken de meeste van deze symbolen voor zich (zeker als je het basisspel 7 Wonders goed onder de knie hebt) en bovendien krijg je een mooi en handig overzicht van al deze kaarten.

Als ik de baas aan elke speeltafel zou zijn, zou ik geen enkel 7 Wonders spel meer spelen zonder de leaders of cities uitbreiding. Damn good stuff!

Eén van mijn laatste aanwinsten is de tweepersoonsvariant van 7 Wonders: 7 Wonders: duel. De gewone 7 Wonders versie vond ik niet leuk met twee spelers omdat er dan een dummy-speler meespeelt (en iedereen onder ons weet dat spellen met dummyspelers niet altijd de beste varianten zijn). Over 7 Wonders: duel ben ik heel enthousiast. Ondanks de vele gelijkenissen qua kaarten en symbolen voelt het spel totaal anders aan dan de gewone 7 Wonders. Geniaal gevonden en een hele grote aanrader!

Ditterio’s award voor beste kaartspel met card drafting gaat naar 7 Wonders!

In mijn spellenkast staan er heel wat kaartspellen met set collection. Lingeriesetjes om naar te kijken en kaartsetjes om te spelen, meer setjes moet een gezonde man niet hebben.

Abyss heb ik gekocht omdat de doos er prachtig uitziet. Abyss is met grote voorsprong het spel met de mooiste cover in mijn spellenkast. Na één speelbeurt ben ik echter nog niet overtuigd door het spel zelf. Niet dat het een slecht spel is, maar het is ook geen topper. Ik geef het graag nog een kans en daarna ga ik beslissen of dit spel mijn kast al dan niet mag verlaten.

Coloretto daarentegen zal mijn kast waarschijnlijk nooit verlaten, tenzij om gespeeld te worden. Coloretto is een vlot spelend kaartspel met meer strategie dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Coloretto is mijn favoriet spel van Michael Schacht. Persoonlijk vind ik Coloretto veel leuker dan zijn grote broer Zooloretto. Qua spelmechanismen lijkt Zooloretto heel erg op Coloretto, maar Zooloretto speelt minder vlot. Toch is Zooloretto leuk genoeg om naast Coloretto in de kast te hebben staan.

Boonanza is een kaartspel waarbij je moet onderhandelen om de juiste soort bonen te bekomen. Hoe meer bonen van een zelfde soort je weet te verzamelen, des te meer geld je krijgt. De speler met het meeste geld, wint Boonanza. Ik heb dit spel vroeger heel vaak gespeeld en telkens beleefde ik er veel plezier aan. Er is enorm veel spelersinteractie en het is altijd dolle pret. De tekeningen op de kaarten maken het nog leuker. Een bruine boon die in zijn broek heeft gekakt, een kidney boon die dringend moet plassen, een dronken boon,… Het is erover, maar ik hou ervan! Hilarisch artwork!

De laatste jaren komt Boonanza minder vaak op tafel door de grote concurrentie van andere goede kaartspellen, maar het blijft een goed spel dat mijn collectie waarschijnlijk nooit meer zal verlaten.

In Boonanza: de uitbreiding kan je spelen met opdrachtkaarten. Die opdrachtkaarten interesseren me niet echt. De enige reden waarom ik deze uitbreiding in mijn collectie hou is omdat ik Boonanza nu tot 7 spelers kan spelen in plaats van tot 5 spelers. In mijn Boonanza periode heb ik ooit ook Ladybohn aangeschaft. Ik heb het echter nog nooit gespeeld. Ooit zal het er wel eens van komen, maar ik sta er niet voor te springen.

Fungi is een tweespelersspel over paddenstoelen. Het thema is zo dwaas als een paddenstoel, maar het is leuk om te spelen. De grootste kritiek die ik heb gelezen over dit spel is dat het irritant is dat je steeds de kaarten moet verschuiven wanneer je een nieuwe kaart toevoegt. Ik vond dit totaal niet irritant. Integendeel, dat ging best vlot. Aanraderke in de categorie van leuke fillers voor twee.

Mijn vriendin en ik zijn verzot op Guildhall. Guildhall is een race naar 20 punten. Het is soms wat gemeen (lees: heel gemeen), maar het is zo leuk en het speelt zo vlot dat ik er vrolijk van word! We vonden het zo’n goed kaartspel dat ik ook de stand alone versie Guildhall: Job Faire heb gekocht.

Guildhall: Job Faire is bijna identiek hetzelfde spel als Guildhall maar dan met andere beroepen. Je kan alle kaarten uit Guildhall en Guildhall: Job Faire samen gebruiken (dan kan het wel heel lang duren) of je kan de leukste kaarten uit beide versies kiezen en daar een spel mee spelen. Wij kiezen steeds voor die laatste optie. Het voordeel van dit mixen van kaarten is dat je de kaarten die je niet leuk vindt makkelijk uit het spel kan verwijderen.

Nog meer setjes verzamelen doen we in de kaartspellen Jambo en Jaipur. Dit zijn twee leuke kaartspellen voor twee spelers. Ik kan niet kiezen tussen beide. Jaipur is makkelijker en speelt vlotter, Jambo heeft iets meer diepgang en meer variatie door de verschillende kaarten. In beide kaartspellen geniet ik van de race naar het einde van het spel.

In Splendor verzamel je setjes van fiches in verschillende kleuren waarmee je dan kaarten kan kopen. Deze kaarten hebben overwinningspunten. Mijn vriendin is laaiend enthousiast over dit spel. Ik vind het ook leuk, maar ik kan mijn uitbarstingen van plezier nog net onder controle houden.

Splendor, Jambo, Jaipur, Guildhall… Het zijn allemaal spellen waarbij je setjes verzamelt en waarbij je moet proberen om als eerste de eindconditie (meestal geld of punten) te bereiken. Snel zijn is dus de boodschap. Dat soort spellen ligt me wel, vandaar dat ik er ook heel wat in mijn spellenkast heb staan.

Ditterio’s award voor beste kaartspel met set collection gaat opnieuw naar 7 Wonders!

Ik ben ook fan van kaartspellen waarbij je de kaarten multifunctioneel gebruikt. Glory to Rome staat al jaren op mijn wishlist, maar het is zo moeilijk verkrijgbaar. Voorlopig moet ik mezelf sussen met Metropolis en San Juan.

Metropolis (The City) is een leuk, kort en eenvoudig kaartspel dat me doet denken aan San Juan (Puerto Rico het kaartspel). Net als in San Juan betaal je hier ook door kaarten uit je hand af te leggen. Toch heb ik een grote voorkeur voor San Juan omdat er veel meer variatie en diepgang in dat kaartspel zit. Metropolis is lichter en gaat iets sneller vervelen. Toch blijft het een goed kaartspel dat niet veel plaats in mijn kast inneemt en mede daardoor nog een tijdje op de plank mag blijven liggen. Metropolis is goed. San Juan is fantastisch. San Juan is (samen met 7 Wonders) waarschijnlijk het beste kaartspel in mijn spellenkast. Dikke vette aanrader! Zelfs als je het bordspel Puerto Rico reeds in je bezit hebt.

Sinds kort zit ook La Granja in mijn collectie. Dit is ook een spel waarbij je kaarten op verschillende manieren kan gebruiken. Ik kijk er naar uit om dit spel eens te kunnen spelen.

Ditterio’s award voor beste kaartspel met multifunctioneel gebruik van de kaarten gaat naar San Juan!

En dan gaan we nu op bezoek bij de Odynauts met: Chipleader, Cavemen playing with fire en Hennen Jennen.

Cavemen playing with fire is een tactisch kaartspel met prachtig artwork dat mij doet denken aan Stratego met kaarten. Helaas komt dit kaartspel veel te weinig op tafel omdat mijn vriendin geen fan is van dit spel. Ondanks de grote geluksfactor vond ik Chipleader heel leuk om te spelen. Er zitten eigenlijk 3 mini-spelletjes in dit spel. Setjes vormen, met 4 chipkaarten één casinochip maken en het aanvallen en verdedigen met de facekaarten. Deze spelletjes zijn mooi met elkaar verbonden waardoor het één mooi spel wordt. Het artwork maakt het mooie plaatje af. Volgens mij is dit het beste spel uit de Odynauts serie, al moet ik toegeven dat ik Hennen jennen veel vaker speel. Hennen Jennen is een leuke filler dat door z’n eenvoudige regels makkelijk op tafel verschijnt.

Een andere leuke filler is Mamma Mia. Volgens mij één van de weinige kaartspellen met een memory-element die ik echt leuk vind. Moddervarkens is een kaartspel voor kinderen. Ik ben geen grote fan van Moddervarkens omdat de geluksfactor te overheersend is. Dit spel mag mijn spellenkast verlaten. Gelukkig heb ik nog veel andere kaartspellen waarvan ik wel blij ben dat ze in mijn spellenkast staan.

Wat denk je van Revolver (een tof asymmetrisch kaartspel in western thema), The Game (zo simpel dat je je zou afvragen waar de uitdaging zit en toch is het verslavend leuk), Machiavelli (een leuk kaartspel met verborgen rollen, leuker met grote groepen), Spy (lelijk artwork maar leuk spel), Poker (klassieker), Pinguïn Party (kinderspelletje dat ook leuk is met volwassenen), Take 5 (veel leuker dan het gelijkaardige Take 10), Qwixx het kaartspel (niet zo goed als het dobbelspel maar toch de moeite waard), Schotten Totten (één van de favorieten van mijn vriendin), Vrijdag (tof solospel waarbij je steeds je persoonlijk record wil verbreken), SOS Titanic (de VEEL betere variant op Patience), Summoner Wars: master set (cool fantasy kaartspel), Lost Cities (leuke tweespeler), Keltis (ook wel Lost Cities voor 4 spelers genoemd), Smash Up (heel interactief spel met veel variatie dankzij de uitbreidingen awesome level 9000, science fiction double feature en the obligatory cthulhu set) en het fantastische spel Seasons (volgens mij het beste spel in dit rijtje)?

Ditterio’s award voor beste kaartspel waarin je leuke combo’s kan maken gaat naar Seasons!

Ik heb ook een zwak voor deck builders. Toen Dominion net uitkwam, werd ik van mijn sokken geblazen. Enorm vernieuwend! Ondertussen blijf ik het nog steeds een goed spel vinden, maar ik heb geen behoefte om elke nieuwe uitbreiding te spelen. Geef me dan maar Trains. Trains wordt door velen, waaronder mezelf, omschreven als Dominion met een speelbord. Toch is ook Trains niet mijn favoriete deckbuilder. Die eer gaat naar Legendary encounters: an alien deck building game. Ik verkies het Marvelthema van Legendary: a marvel deck building game boven het horrorthema van Legendary encounters, maar los daarvan is Legendary encounters overduidelijk het betere spel van de twee. Het scannen van de kaarten, de objectieven en de facehugger maken het spel veel uitdagender (en leuker).

Twee andere deckbuilders die ik nog niet heb gespeeld, maar waar ik heel benieuwd naar ben, zijn Eminent Domain en Thunderstone.

Ditterio’s award voor beste deckbuilder gaat naar Legendary encounters: an alien deck building game!

Tegen je medespelers spelen is altijd leuk, maar soms is het ook eens tof om samen te werken met de andere spelers en het spelsysteem te verslaan in coöperatieve spellen.

Bij 7 Days of Westerplatte volstond één speelbeurt op het Spellenspektakel om dit spel mee naar huis te nemen. In dit coöperatief spel komen de Duitsers in de vorm van kaarten in een sneltempo op jou en je medespelers af. De spelers hebben één taak: KILL THE MOTHAF*CKING GERMANS! Afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad zal dit een makkelijke of moeilijke klus worden. Om te zegevieren zal je 49 Duitse legers moeten verslaan.

7 Days of westerplatte heeft, naast een vreselijke naam, ook vreselijk slechte spelregels. Gelukkig maken de eenvoudige regels, de aanpasbare moeilijkheidsgraad, het vlot speelverloop en de solo-speelbaarheid veel goed. Dit is niet het beste coöperatieve spel in mijn collectie, maar wel ééntje die zijn plaats in mijn kast zeker verdient.

Met Pandemie, Pandemic: The Cure, Het verboden eiland en De vergeten stad is Matt Leacock voor mij nog steeds dé referentie wat coöperatieve spellen betreft.

Van bovenstaand rijtje heb ik enkel Het verboden eiland niet in mijn collectie omdat het heel wat gelijkenissen heeft met De vergeten stad en dit laatste spel vind ik veel beter. Pandemie blijft natuurlijk de absolute topper van Matt Leacock. Pandemic: the cure is een leuke dobbelversie van Pandemie. Dit dobbelspel zou ik aan iedereen aanraden die fan is van Pandemie. Wie houdt van het basisspel Pandemie moet zeker ook de Virus alarm uitbreiding eens proberen. Grote aanrader!

Normaal ben ik geen fan van legacy-achtige spellen, maar ik moet toegeven dat ik enorm uitkijk naar Pandemic: legacy aangezien bijna iedereen heel enthousiast is over dit spel.

Matt Leacock is misschien de beste auteur van coöperatieve spellen. Het beste coöperatieve spel is in mijn ogen niet van zijn hand. Die eer gaat naar Defenders of the realm. Defenders of the realm is de fantasy versie van Pandemie. De spelmechanismen lijken op elkaar maar Defenders of the realm is een veel beter spel. Defenders of the realm is wel veel moeilijker om te winnen.

Een ander coöperatief spel in een fantasy setting is Elder Sign. Hou er rekening mee dat de geluksfactor vrij hoog is in dit spel. Toch is het een leuke ervaring.

Hanabi is een coöperatief kaartspel waarbij je de kaarten ziet van alle andere spelers behalve de kaarten van jezelf. Door tips te geven en te krijgen probeer de juiste kaarten op het juiste moment uit te spelen. Leuk!

Het brandweerthema van Flash point: fire rescue vind ik heel leuk. Het spel zelf speelt ook vlot. Leuk is ook dat je de moeilijkheidsgraad makkelijk kan aanpassen.

En dan hebben we nog Ghost stories. Fantastisch spel waarbij je de strijd aangaat tegen kwelgeesten en plaaggeesten! Samen met Defenders of the realm en Pandemie staat Ghost stories in mijn top 3 van favoriete coöperatieve spellen. Als je houdt van coöperatieve spellen zou je deze drie spellen zeker eens moeten proberen!

Er zijn ook coöperatieve spellen waarin één of meerdere spelers de verrader zijn. Deze spelers proberen dan de boel te saboteren. In dit genre heb ik Panic Station, Room 25 en Saboteur in mijn kast staan. Panic Station heb ik één keer gespeeld en het was leuk. De reden waarom het niet meer uit de kast geraakt is omdat dit spel waarschijnlijk de meest verschrikkelijke spelregels heeft uit mijn hele collectie. Room 25 is heel leuk, maar ik heb het in de beginperiode zo vaak gespeeld dat ik het nu een beetje beu ben gespeeld. Saboteur is een klassieker dat ik nog steeds graag speel, maar dan wel met de uitbreiding. Saboteur: de uitbreiding maakt het spel veel beter. Saboteur: het duel is de tweespelersvariant van Saboteur. Het leukste uit Saboteur (de verborgen rollen) zit niet in deze variant. Daarom vind ik het minder leuk dan de gewone versie. Toch is het zeker geen slecht spel.

Ik twijfel nog steeds of ik Dead of Winter aan mijn spellenkast ga toevoegen. Bij mijn eerste speelbeurt had ik tegenstrijdige gevoelens. Ik vond het leuk om te spelen, maar ik vond dat je te weinig beslissingen kon nemen in het spel. Bovendien heb ik twijfels of dit spel goed met twee spelers zou spelen. Ik vrees ervoor. Mensen die hier ervaring mee hebben, mogen het me altijd laten weten.

Ditterio’s award voor beste coöperatief bordspel gaat naar Defenders of the realm!

Wie mij een beetje kent, weet dat ik graag discussieer. Daarom speel ik de volgende discussiespellen heel graag. Weerwolven van Wakkerdam, 1 Nacht weerwolven & waaghalzen, The Resistance, Shadow Hunters en Mayday! Mayday! Bovendien bevatten al deze spellen ook verborgen rollen wat het nog spannender/leuker maakt.

Mijn favoriet is zonder twijfel The Resistance. Voor mij nog altijd het beste party/deductiespel dat er ooit werd gemaakt. Het spel is wel heel afhankelijk van de groep waarmee je het speelt. Met droge kwibussen zal dit in mineur eindigen. Met vrolijke en uitbundige spelers die volop voor de overwinning gaan, is het volop genieten!

Onlangs heb ik ook nog eens Weerwolven van Wakkerdam gespeeld en dat blijft ook een tof spel, zeker als je met een grote groep bent. 1 Nacht weerwolven en waaghalzen is dan weer interessanter als je met een kleinere groep bent of liever een sneller spel wil spelen.

In tegenstelling tot Weerwolven en The Resistance zitten er in Mayday! Mayday! iets meer kleine regeltjes. De opzet duurt ook langer. Hierdoor komt het minder op tafel, maar ik moet wel zeggen dat ik van elk spelletje Mayday! Mayday! steeds heb genoten.

Shadow Hunters is een zwaar onderschat spel. Er zit weinig tactiek of strategie in het spel, maar het is heel interactief, snel en vooral leuk! Het enige nadeel is dat je kan worden geëlimineerd uit het spel. Voor Shadow Hunters moet je wel met minstens 6 spelers zijn om het leuk te maken. Als je graag Bang! of Bang! The dice game speelt, dan moet je zeker Shadow Hunters eens proberen. Het is veel beter!

Ditterio’s award voor beste discussiespel met verborgen rollen gaat naar The Resistance!

Ik weet weinig van aardrijkskunde, films en biologie en nog minder van geschiedenis en cultuur, maar toch vind ik het leuk om af en toe eens een triviaspel te spelen. Mijn specialiteit is muziek.

De Trivial Pursuit die iedereen kent, heb ik niet in mijn kast staan. Ik heb wel de (in mijn ogen) veel betere variant op Trivial Pursuit, namelijk Trivial Pursuit: wedden dat je het weet. In deze versie kan je ook punten scoren als je goed inschat of je medespelers het antwoord weten of niet. Op die manier is het voor iedereen leuk en niet enkel voor de nerd van de groep.

Trivial Pursuit: wedden dat je het weet is leuk, maar de allerbeste versie van Trivial Pursuit vind ik Trivial Pursuit: Team edition. Hier speel je in teams tegen elkaar. Het concept van de vragen is ook veel leuker dan de standaard Trivial Pursuit. Daarnaast kan je telkens weer kiezen uit andere categorieën.

Er zijn wel twee grote nadelen aan het spel.

1/ Mijn versie uit 2008 (dacht ik?) is ondertussen al wat verouderd qua vragen.

2/ De herspeelbaarheid is niet heel groot. Als je het spel pakweg 20 keer speelt, zal je steeds vaker dezelfde vragen zien terugkomen.

Qua triviaspellen heb ik ook nog Wijsneus. In dit spel krijg je hints en aan de hand van die hints moet je te weten komen waar we ons bevinden of wie/wat we zijn. Het spelconcept is vergelijkbaar met Quizt’t, maar Wijsneus is leuker.

Als muziekliefhebber heb ik al veel plezier beleefd aan Top 40 Party editie. Een triviaspel vol muziekvragen. Helaas is het moeilijk om hiervoor medespelers te vinden. Als je niets van muziek kent, zit je er bij voor spek en bonen.

Timeline is een triviaspel waarbij je allerlei uitvindingen moet sorteren op datum. Er ligt bijvoorbeeld een kaart met de uitvinding van het wiel. Jij hebt een kaart met de uitvinding van de morsecode. Dan moet jij kiezen of deze uitvinding voor of na de uitvinding van het wiel kwam. Nu liggen er twee kaarten. Bij de volgende kaart moet je dan kiezen of de uitvinding voor, na of tussen de één andere uitvindingen plaatsvond. En zo wordt het steeds moeilijker aangezien er meer kaarten liggen. Leuk spel en educatief zeer verantwoord!

Tot slot heb ik ook Zet in & Win. Dit is de Nederlandse versie van het bekende triviaspel Wits & Wagers. Je krijgt een vraag en het antwoord is steeds een getal. Elke speler schrijft vervolgens een getal op. Daarna moet iedereen beredeneerd gokken (door meeples op de antwoordkaarten van de spelers te plaatsen) wiens antwoord het dichtst bij het juiste antwoord zit. Heel leuk spel!

Mijn laatste nieuwe aanwinst wat triviaspellen betreft, is Terra. Dit is een triviaspel dat aanvoelt als een eurogame. Sommigen noemen het de bordspelversie van Zet in & Win. Ik heb het nog niet kunnen spelen, maar het spreekt me enorm aan. Ik ben heel benieuwd.

Ditterio’s award voor beste triviaspel gaat naar Zet in & Win!

De Betoverde Doolhof is een spel uit mijn kindertijd. Nostalgie! Je krijgt kaarten waarop een schat staat afgebeeld. Door de gangen in de doolhof te verschuiven probeer je met je pion tot bij de juiste schat te geraken. Eén van de weinige kinderspellen waar je als volwassene ook nog plezier aan kan beleven. Als mijn dochter een aantal jaartjes ouder is, wil ik het zeker eens met haar spelen.

Met economische spellen waarin gebruik wordt gemaakt van aandelen heb ik een haat-liefdeverhouding. Imperial 2030 was een nachtmerrie. Het spel zit goed in elkaar (heel goed zelfs), maar ik vond het veel te zwaar en te lang. Geef me dan maar Airlines Europe of Acquire (het beste aandelenspel dat ik ooit heb gespeeld). Mijn Acquire versie is zo oud als de straat, maar toch moet dit spel uit 1962 niet onderdoen voor het modern geweld uit de jaren 2000.

Ditterio’s award voor beste aandelenspel gaat naar Acquire.

Dan zijn we nu aanbeland bij de racespellen.

In Atlantis speel je kaarten in een bepaalde kleur uit en verplaats je vervolgens één van je meeples naar de dichtstbijzijnde overeenkomende kleur. Je probeert als eerste met al je meeples aan de andere kant van de route te geraken. Als je op een tegel eindigt, neem je de tegel die achter deze tegel ligt weg. Zo ontstaan er gaten met water waardoor de weg voor de andere spelers moeilijker (duurder) wordt. Dit spel doet denken aan Cartagena, maar Atlantis is beter.

Op aanraden van Tom Vasel kocht ik Ave Caesar. Het zou een eenvoudig en leuk racespel zijn. Eenvoudig is het zeker, een beetje leuk ook, maar er bestaan veel betere racespellen. Ik hou van eenvoud, maar in Ave caesar is het net iets teveel eenvoud. Je speelt een kaart met een getal uit en vervolgens verplaats je je paard hetzelfde aantal vakjes vooruit als het getal op de uitgespeelde kaart. Door binnen- of buitenbochten te nemen probeer je files te veroorzaken waardoor de andere spelers geblokkeerd raken. Geeuw. Ik heb Ave Caesar vier speelbeurten een eerlijke kans gegeven, maar nu weet ik het zeker. Dit spel mag mijn spellenkast verlaten bij een goed bod.

In Thunder Alley zorgt het tactisch uitspelen van de kaarten in plaats van de geluksfactor van de dobbelstenen voor een heel leuk en interactief spel.

Formula D is terecht een grote klassieker. Met hoe meer spelers je bent, des te leuker het wordt! Dan kan je lekker in elkaars baan gaan rijden.

In Rallyman komt het er niet op aan om als eerste te finishen, maar je moet de snelste tijd proberen neer te zetten. Vergelijk het met een tijdrit in de Ronde van Frankrijk. Het gebruik van de dobbelstenen is ook op z’n minst origineel te noemen.

In Horse Fever wed je op paarden en hoop je dat jouw paard als eerste zal finishen. Heel leuk spel dat ervoor heeft gezorgd dat Camel Up geen plaats meer heeft in mijn spellenkast.

Demarrage is het leukste wielerspel dat ik heb gespeeld. Een grote geluksfactor, maar de interactie en vlot speelverloop maken veel goed.

In K2 is een leuk familiespel dat heel thematisch aanvoelt. Je hebt echt het gevoel dat je een berg aan het beklimmen bent.

Top Race doet me een beetje denken aan Camel Up. Je kiest kleuren en dan moet je ervoor zorgen dat jouw kleur als eerste finisht. Niet slecht, maar ook niet super.

Struggle is zo oud als de straatstenen. Je dobbelstenen gaan racen in dit spel. Jij moet ervoor zorgen dat je bijvoorbeeld op de tweede plaats of op de vierde plaats eindigt. Leuk zonder meer.

River Dragons is een racespel waarbij je met je Japans pionnetje als eerste aan de overkant van de rivier moet proberen te geraken. Dit doe je door je kaarten blind neer te leggen om dan de kaarten achtereenvolgens open te spelen. Vergelijk het mechanisme met dat van Roborally, Colt Express en Walk the plank. Geen van deze spellen speel ik graag en River Dragons dus ook niet. Daarom zal dit spel binnenkort mijn spellenkast verlaten.

Het laatste racespel is Reis om de wereld in 80 dagen. De titel zegt het al. Met behulp van treinen en/of schepen maak je een reis om de wereld. Goed spel!

Ditterio’s award voor beste racespel gaat naar Thunder Alley.

Mijn vriendin is geen fan van biedspellen. Ik kan biedspellen wel appreciëren. Ik maak een onderscheid tussen de zuivere biedspellen (daarmee bedoel ik dat het biedsysteem het belangrijkste onderdeel in het spel is) en de niet-zuivere biedspellen (bij Hoogspanning bijvoorbeeld is het bieden slechts een onderdeel van het volledige spel).

Bij de zuivere biedspellen is Ra mijn persoonlijke favoriet. Daarnaast kan ik deze drie eenvoudigere biedspelletjes enorm appreciëren: Lascaux, Biblios en For Sale. Als je houdt van fillers én bieden, moet je deze spellen zeker eens een kans geven.

In Biblios neemt elke speler één voor één een kaart. Daarna kiest de speler uit één van deze drie mogelijkheden.

1/ Hij houdt de kaart voor zichzelf.

2/ Hij schenkt de kaart aan één van zijn tegenspelers.

3/ Hij biedt de kaart aan voor een veiling.

Als alle spelers dit hebben gedaan, dan start de veilingronde waarop je kan bieden op de kaarten in de veilingstapel. Biblios is een tof biedspel.

In Lascaux bied je met steentjes om zoveel mogelijk setjes kaarten met dezelfde prehistorische dieren te bekomen. Leuk biedspel! De regels zijn zo eenvoudig en het spel speelt zo vlot dat je al snel twee of meer spelletjes na elkaar zal spelen.

For Sale is geniaal! Niet twijfelen, maar kopen als je dit spel ergens tegen komt!

Morgenland blijft ook een favoriet, al komt dit spel niet zo vaak meer op tafel. Ik heb zin om deze binnenkort nog eens op tafel te leggen.

Het achtste wereldwonder is leuk, maar ik krijg geen wauw-gevoel. Bieden en meerderheden zijn de belangrijkste mechanismen in dit spel. Ik heb echter veel leukere meerderhedenspellen in mijn spellenkast staan. Daarom mag dit spel mijn kast verlaten bij een goed bod. Je mag beginnen bieden vanaf nu.

Peloponnes is een biedspel waarover Rahdo altijd heel enthousiast was. Het heeft me altijd enorm aangesproken. Om die reden heb ik me de kaartversie Peloponnes card game gekocht. De (volgens sommigen verbeterde) kaartversie spreekt me nog meer aan dan het bordspel. Ik heb de spelregels reeds gelezen, maar ik heb het nog niet kunnen spelen.

De vorsten van Florence is een spel dat ik jaren geleden voor het eerst speelde. Het bleef steeds in mijn gedachten zitten en daarom heb ik het jaren later uiteindelijk toch aangeschaft. Ik begrijp volkomen waarom velen dit een klassieker noemen.

Dan komen we nu uit bij drie spellen waarbij het bordspel zoveel meer is dan enkel bieden: Hoogspanning, Keyflower en Cyclades. Wauw wauw wauw! Drie totaal verschillende spellen, maar allebei supergoed op hun eigen manier.

Hoogspanning combineert het biedsysteem met het bouwen van een elektriciteitsnetwerk. Je moet er soms je hoofd bijhouden, maar het is en blijft een heel goed en diep spel. Eén van de beste droge euro’s die ik ooit heb gespeeld.

In Keyflower mag je op een heel originele manier bieden voor tegels. Dit doe je door je meeples op of rond de tegels plaatsen. Uiteraard kunnen de andere spelers je steeds overbieden. Wie een tegel wint, plaatst deze tegel in zijn eigen dorpje. In dit dorpje kan je goederen transporteren van de ene naar de andere tegel. Geniaal spel!

Cyclades is een conflictspel. Naast het biedsysteem is het volop oorlog voeren tegen de andere spelers. Er is volop interactie in dit thematisch heel sterk spel!

Ditterio’s award voor beste zuiver biedspel gaat naar Ra.

Ditterio’s award voor beste bordspel met biedsysteem gaat naar Hoogspanning.

Iedereen kent natuurlijk Cluedo, het meest bekende deductiespel ter wereld. Helaas is het niet het beste deductiespel ter wereld. Cluedo is een klassieker dat door de komst van de vele, nieuwe, moderne spellen niet vaak meer op tafel verschijnt. De acties in Cluedo zijn heel beperkt en het verplaatsen van je karakter gaat niet echt vlot. Soms moet je drie keer gooien vooraleer je in een kamer komt en eindelijk iets kan vragen aan een andere speler. Het eenvoudige deductie principe blijft natuurlijk wel leuk. Good but not great.

Kraak van de eeuw is een deductiespel dat ik als kind vaak heb gespeeld, maar ook als volwassene kan je er veel plezier aan beleven. Het ziet er heel mooi uit en vooral als dief is het superspannend! Schilderijen stelen uit een museum en proberen te ontsnappen zonder te worden opgepakt door de andere spelers.

Ik herinner me mijn eerste ervaring met Brieven uit Whitechapel nog goed. Ik was Jack The Ripper en ik zat te wippen op mijn stoel van de spanning uit schrik om gepakt te worden door de detectives. Ondertussen heb ik Whitechapel al verschillende keren gespeeld (als Jack en als detective) en het blijft een heel goed spel. Als detective is het ook leuk, maar ik verkies toch met grote voorsprong de rol van Jack.

Nuns on the run staat ongespeeld in mijn kast. In dit spel doe je net het omgekeerde dan in Brieven uit Whitechapel. Er zijn verschillende nonnen die op de vlucht zijn en slechts 1 of 2 spelers die de nonnen moeten pakken. Ik zou dit spel graag eens spelen.

The Boss: het is ongelofelijk welk leuk spel in dit klein doosje zit verscholen. The Boss is een heel tof deductie-kaartspel met eenvoudige spelregels, een korte speelduur, veel spanning en een grote herspeelbaarheid door de verschillende karakters in het spel! Grote aanrader, beste lezer!

En dan is er Mr. Jack. Waarschijnlijk het leukste deductiespel voor twee spelers. Als afwisseling op Mr.Jack heb ik me ook Mr. Jack in New York aangeschaft. Dat is voor 90% hetzelfde spel als Mr.Jack, enkel het speelbord en de eigenschappen van de karakters zijn anders. Leuk als afwisseling voor Mr. Jack.

Bij Love Letter krijg je een klein beetje deductie, maar vooral een heel grote geluksfactor. Aangezien het spel zo eenvoudig en kort is, stoort die grote geluksfactor echter niet.

Incognito is een ouder dedectiespel. Ik vind het niet slecht, maar het is ook geen hoogvlieger.

Ditterio’s award voor beste deductiespel gaat naar Brieven uit Whitechapel.

En dan is het nu tijd voor de bordspellen met worker placement (een heel populair spelmechanisme in euro bordspellen). Ik heb heel wat worker placements in mijn kast staan.

Carson City is een worker placement met western thema. Continu de tegeltjes moeten roteren is op zijn minst irritant te noemen. Dat is het enige minpunt aan deze leuke worker placement. De duels tussen de cowboy’s zijn de max! De Indiaan-kaart is een nieuw karakter voor Carson city. Het is geen must have maar aangezien ik die indiaan-kaart in mijn bezit heb, doet ze elke keer weer mee.

Asara behoort tot de betere familiespellen. In deze worker placement plaats je geen werkers maar kaarten op het bord. Als er op een bepaalde locatie éénmaal een kaart werd uitgespeeld, moeten alle volgende kaarten die daar nadien worden uitgespeeld identiek dezelfde kleur hebben. Dit zorgt voor leuke beslissingen in het spel. Uiteindelijk probeer je veel, hoge en met goud beklede torens in verschillende kleuren te bouwen. Nauticus, van hetzelfde auteursduo (Kramer & Kiesling), gaf mij een soortgelijk speelgevoel, maar als je mij laat kiezen heb ik toch een voorkeur voor Asara.

Het Dorp geeft een unieke twist aan het worker placement gegeven aangezien je werkers in dit spel ook kunnen sterven.

De Koningsburcht is een worker placement spel waarbij je door werkers te plaatsen een burcht bouwt. Ook het kaartmechanisme in dit spel is heel leuk.

Het Stenen Tijdperk is een grote klassieker. Eenvoudig qua regels en toch een plezier om te spelen. Met de Talisman uitbreiding wordt Het Stenen Tijdperk nog beter.

In The Manhattan Project maak je bommen. Het upgraden van je werkers, het atypische thema, de leuke kaartcombo’s en de mogelijkheid om elkaar aan te vallen maken van dit spel een topper.

Fresco is één van de mooiste spellen uit mijn kast. In dit spel moet je verf mengen om met die verf een fresco te schilderen.

En dan is er nog El Gaucho. Waarschijnlijk één van de minste worker placements in mijn kast, maar toch leuk genoeg om af en toe eens op tafel te brengen.

Ditterio’s award voor beste worker placement bordspel gaat naar The Manhattan Project.

Ik ben geen grote fan van de onderhandelingsspellen Genoa en Nothing Personal, maar Chinatown vind ik wel heel leuk. Vooral omdat het onderhandelen in dit spel centraal staat. In Genoa en Nothing Personal zijn er veel meer kleine regeltjes die de flow uit het spel halen. Dit is niet het geval bij Chinatown. Chinatown is snel uitgelegd en speelt heel vlot. Net als de meeste onderhandelingsspellen is dit spel enkel leuk met de juiste spelersgroep. Met een bende drogisten hoef ik dit spel niet te spelen.

City of horror is met voorsprong het meest gemene spel dat ik ooit heb gespeeld. Je staat met een aantal medespelers in een kamer. De zombies komen op jullie af. Eén van de spelers moet sterven. Wie wil sterven? Niemand? Oké, laten we stemmen wie er sterft! Probeer je medespelers om te kopen, te manipuleren en te misleiden en steek nadien een mes in hun rug. Alles is toegelaten en je kan dit spel heel hard spelen. In het laatste geval kan ik je dan wel niet beloven dat je na dit spel nog veel vrienden zal overhouden. Gemeen leuk spel, maar enkel met de juiste spelersgroep!

In Cosmic Encounter probeer je door het uitspelen van kaarten en door de hulp in te roepen van andere spelers mogelijk planeten van andere spelers te bezetten. Cosmic Encounter is één van de meest interactieve spellen die ik ooit heb gespeeld. Zelden zo hard gelachen en genoten tijdens een bordspel. Ik ben altijd in the mood om Cosmic Encounter te spelen.

De Kolonisten van Catan speelde ik vroeger wekelijks. Nu wordt het nog zelden gespeeld omdat er veel betere spellen in dit genre bestaan. Toch krijg ik het niet over mijn hart om dit spel te verkopen omdat ik er vroeger heel veel plezier aan heb beleefd. Bovendien blijft het een ideaal spel om nieuwe spelers te introduceren in spellenland. De beste uitbreiding van de Kolonisten die ik ooit heb gespeeld is de Steden & Ridders uitbreiding. Met deze uitbreiding krijg je meer interactie en diepgang.

Ditterio’s award voor beste onderhandelingsspel gaat naar Cosmic Encounter.

Over klassiekers gesproken… Carcassonne is ook zo’n klassieker. In Carcassonne moet je elke beurt een tegel nemen en op de juiste manier aanleggen aan een bestaande tegel. Vervolgens mag je een meeple plaatsen. Wanneer een gebied compleet is, worden de meeples gewaardeerd. Helaas speelt mijn vriendin dit spel niet graag waardoor het zelden op tafel verschijnt. Ik vind het wel een leuk spel. Net als de Kolonisten van Catan is Carcassonne een ideaal spel om nieuwe spelers in de bordspellenhobby te introduceren.

Met de Toren uitbreiding wordt Carcassonne nog leuker, maar ook veel gemener omdat je meeples van andere spelers kan gevangen nemen. Liefhebbers van gadgets zullen op slag verliefd worden op de toren. De toren is niet alleen mooi maar ook heel praktisch. Je kan de tegels immers mooi stapelen in de toren.

Carcassonne: de uitbreiding staat nog ongespeeld in mijn spellenkast.

Andere uitbreidingen van Carcassonne heb ik nog niet gespeeld en spreken me ook niet echt aan.

Qua tegellegspellen heb ik nog twee goede spellen in mijn spellenkast staan: Suburbia en Sanssouci. In Suburbia mis je soms het overzicht een beetje en Sanssouci heeft misschien net iets te weinig diepgang. Allebei geen toppers dus, maar wel leuk om af en toe eens te spelen. Daarnaast ben ik benieuwd naar The Castles of Mad King Ludwig. Dit zou de betere versie van Suburbia zijn?

Ditterio’s award voor beste tegellegspel gaat naar Suburbia.

Ik ben geen fan van reactiespellen waarbij de chaos overheerst. Bonje in de stal is zo’n spel dat me nerveus maakt. In dit behendigheidsspel draaien alle spelers tezelfdertijd een kaart open. Daarna moet elke speler zo snel mogelijk één van deze kaarten grijpen om zo setjes dieren te verzamelen in zijn stal. In deze categorie heb ik een voorkeur voor Jungle Speed. In tegenstelling tot Bonje in de stal mag Jungle Speed wel in mijn collectie blijven. Jungle Speed heeft me wel al veel gebroken stoelen en pijnlijke vingers opgeleverd.

Ditterio’s award voor beste chaotisch reactiespel gaat naar Jungle Speed.

Qua behendingheidsspellen heb ik een voorkeur voor finger flickin’ games. In deze spellen schiet je een voorwerp (bijvoorbeeld een schijfje of een dobbelsteen) met je duim en wijsvinger.

Mijn favoriet spel in dit genre is Crokinole. Op een bord schijfjes in een gat schieten maar er altijd voor zorgen dat je eerst een schijfje van de tegenstander raakt. Een dure investering, maar geloof me, dit spel is zijn geld echt meer dan waard.

Mijn nummer 2 is Pitchcar. Finger flickin’ op een racebaan met als doel om als eerste de finish te bereiken met je schijfje. Het basisspel beperkt de mogelijkheden, maar de verschillende uitbreidingen van Pitchcar maken het spel veel leuker. Ik heb uitbreiding 1 (een brug en een tunnel), uitbreiding 3 (lange rechte stukken baan) en uitbreiding 5 (kruispunt) in mijn collectie. Daarnaast heb ik nog een aantal extra korte bochten.

Rampage kon me totaal niet bekoren. Het uiterlijk is mooi, maar het voelt aan als een kinderspel. Dit spel heb ik verkocht. Flick ‘m up doet me heel hard denken aan Rampage. Ik verwacht niet dat het veel beter is. Voorlopig heb ik geen interesse om Flick ‘m up te spelen of aan te schaffen.

Tumblin’ dice medium is ook een leuk finger flickin’ spel, maar bijlange niet zo goed als Crokinole of Pitchcar. In Tumblin’ dice schiet je dobbelstenen van een trap. Je probeert zo ver mogelijk beneden op de trap te liggen. Zo scoor je het meeste punten. Omwille van de prijs heb ik gekozen voor de medium versie. Als ik zie hoe weinig dit wordt gespeeld, heb ik geen spijt dat ik niet voor de grote versie ben gegaan.

Ditterio’s award voor beste finger flickin’ spel gaat naar Crokinole.

Twee luchtige push your luck spelletjes in mijn collectie zijn Can’t Stop en Incan Gold. Qua speelplezier liggen beide spellen in balans.

In Can’t Stop gooi je met vier dobbelstenen en je maakt twee paren. Je telt de waarden van elk paar op. Deze twee getallen kan je aanduiden met je markers op een racebord. Daarna mag je nog eens gooien. En nog eens. En nog eens. Zolang je één van deze twee getallen blijft gooien, mag je doorgaan met dobbelen. Je hebt ook nog een derde marker om een derde getal aan te duiden op het racebord, maar als je daarna geen van deze 3 getallen gooit, ben je er aan voor de moeite. Nog een keer gooien of stoppen? That’s the question! Verslavend leuk als filler, maar iets te weinig vlees als hoofdmaaltijd.

Hetzelfde geldt voor Incan Gold. In Incan Gold ga je een grot binnen en verzamel je zoveel mogelijk diamanten. Hoe langer je in de grot blijft, des te meer diamanten je kan verzamelen, maar als je te lang in de grot blijft, kan je ook al je rijkdom verliezen.

Ditterio’s award voor beste luchtig push your luck spel gaat naar Can’t Stop.

Net als vele euro gamers ben ik fan van de puntensprokkelspellen van Stefan Feld. Im Jahr des drachen viel tegen en van Amerigo was ik ook niet wild. Al de andere Feld spellen die ik al heb gespeeld vond ik leuk tot heel leuk. Het Koopmanshuis en Notre Dame zijn twee leuke spellen maar die heb ik niet in mijn collectie. Mijn drie favoriete spellen van Feld zijn Trajan, Macao en The Castles of Burgundy. Alle drie subliem! Als je één van deze drie spellen leuk vindt, zal je de andere twee hoogstwaarschijnlijk ook wel kunnen smaken.

Trajan is heel origineel door de gekleurde blokjes op het wiel. Dit wiel bepaalt de acties die je op het speelbord kan doen. Macao is heel leuk door de keuze uit de dobbelstenen en de mogelijkheden met de kaarten. The Castles of Burgundy is ook een heel tof dobbelspel. Het spelconcept is super simpel: dobbelstenen gooien, dobbelstenen manipuleren, tegels kopen en tegels plaatsen. Toch zit er enorm veel diepgang in dit leuke dobbelspel dat goed speelt met twee, drie en vier spelers.

Zijn andere bekende spellen zoals Bora Bora, Aquasphere en Brugge heb ik nog niet kunnen spelen.

Ditterio’s award voor beste Feld spel gaat naar Macao.

Ik heb een zwak voor dobbelspellen. Er staan dus ook heel wat dobbelspellen in mijn kast. Here we go!

Normaal ben ik geen grote fan van spellen met een space thema, maar Alien Frontiers is goed. Heel goed zelfs! Dobbelstenen rollen en die dobbelstenen plaatsen op een locatie om daar een actie uit te voeren, dat is Alien Frontiers. Kingsburg, Ancient terrible things en Discoveries probeerden het ook, maar geen van deze spellen kan tippen aan Alien frontiers.

Toch is Discoveries ook een goed spel. Het wordt de dobbelversie van Lewis & Clark genoemd, maar los van het artwork is het een totaal ander spel. Ik speel het graag. De regels zijn super simpel maar toch moet je steeds aandachtig blijven zodat je niet komt vast te zitten.

Buccaneer Bones is een ongelooflijk saai spel! Na mijn eerste paar spelletjes had ik er meteen genoeg van. Dit spel hoef ik nooit meer te spelen. Wie graag eens wil testen hoe slecht het daadwerkelijk is, mag het altijd voor een paar eurootjes van mij overkopen evil laugh

Perudo is één van mijn favoriete dobbelspellen voor grote groepen. Het blufelement maakt van dit spel een grote topper. Altijd spannend!

King of Tokyo en King of New York zijn twee dobbelspellen waarbij elke speler een monster is en waarbij je probeert de levens van de andere monsters op nul te krijgen. King of New York speelt agressiever en de regels zijn uitgebreider tegenover King of Tokyo. Daarom heb ik een lichte voorkeur voor King of New York. Voorlopig hou ik ze echter allebei in mijn collectie.

Qwixx is een heel eenvoudig dobbelspelletje waarbij je je worpen aanduidt op een scoreblaadje en zo punten scoort. Dit heb ik al heel vaak gespeeld. Momenteel ben ik er een klein beetje op uitgekeken. Hopelijk brengt de opvolger Qwinto een frisse bries.

Konijnen hokken is een dwaas dobbelspelletje met push your luck. Toch speel ik het graag eens als ik mijn verstand op nul wil zetten.

Las Vegas is een dobbelspel met een meerderhedenprincipe. Grote aanrader!

Levensweg express is een dobbelversie van Levensweg. Beter dan Levensweg, maar geen hoogvlieger. Dit reisspel mag mijn collectie verlaten.

Roll for the galaxy is de dobbelversie van Race for the galaxy. Ik heb een voorkeur voor Roll for the galaxy. Heel leuk, diepgaand dobbelspel.

Spexxx is een Yahtzee variant waarbij je dobbelstenen op een groot raster plaatst en zo rijtjes probeert te vormen om punten te scoren. Leuk spel!

Machi Koro is een tof dobbelspel waarbij je één of twee dobbelstenen gooit. Met de gegooide ogen kan je eigen kaarten activeren. Met het (eventueel) verdiende geld kan je dan nieuwe kaarten kopen. Leuk spel. Ik heb een voorkeur voor Machi Koro met de Haven uitbreiding. In de haven uitbreiding is het aanbod kaarten dat je kan kopen steeds anders waardoor je niet altijd op dezelfde manier kan spelen en waardoor het spel uitdagender en leuker wordt.

Dice Town is een western dobbelspel met pokerinvloeden. Ik heb het altijd leuk gevonden, maar nu ben ik het een beetje beu. Dit spel mag mijn collectie verlaten.

Regenwormen is een klein en eenvoudig dobbelspelletje dat ik lang geleden voor het eerst speelde. Ik vond het wel leuk en daarom heb ik het onlangs aan mijn collectie toegevoegd.

In het zwaardere segment hou ik enorm van het Troyes. Dit spel is veel meer dan een dobbelspel. Je gebruikt dobbelstenen om acties uit te voeren in dit spel vol diepgang.

Dice City is voor mij één van de verrassingen van Essen 2015. Ik heb het ondertussen al twee keer gespeeld en het blijft heel leuk om te spelen. Sommigen noemen dit spel agressief door de mogelijkheid om de locaties van de andere spelers aan te vallen. In onze spellen werd er echter nooit echt vaak op de militaire kaarten gespeeld. Volgens de auteur van het spel is het spel zo ontworpen dat de militaire kaarten niet al te zwaar doorwegen.

Streetsoccer is een eenvoudig dobbelspelletje voor twee spelers waarbij je een voetbalwedstrijd speelt. Ik vind het leuk, maar ik vind niet vaak medespelers voor dit spel.

En dan is er nog het dobbelspel Yspahan. Je gooit dobbelstenen, deze dobbelstenen worden gesorteerd op het aantal ogen en vervolgens kies je één van deze setjes dobbelstenen. Hiermee kan je dan acties doen. Origineel spel dat heel vlot en leuk speelt.

Ditterio’s award voor beste zware dobbelspel gaat naar Troyes.

Ditterio’s award voor beste licht dobbelspel gaat naar Perudo.

Augustus, dat is Bingo met ballen! Augustus is tactischer dan Bingo, maar het blijft natuurlijk een bingo-variant. Dat wil zeggen dat de geluksfactor heel groot blijft. Je trekt tegels uit een zak en plaatst vervolgens een meeple op het overeenkomende rondje op één van je kaarten. Als je kaartje vol meeples staat, roep je AVE CAESAR en scoor je die locatie. Wie als eerste 7 locaties scoort, luidt het einde van het spel in. De speler met de meeste punten wint. Geen hoogvlieger, maar leuk genoeg voor een plaatsje in mijn spellenkast én natuurlijk honderd keer leuker dan Bingo.

Ditterio’s award voor beste variant op Bingo gaat naar Augustus.

Ik speel heel graag oorlogsspellen voor twee personen. Face to face. Als kind speelde ik heel vaak Stratego. Stratego speel ik niet vaak meer, maar ik blijf het een goed en spannend spel vinden.

Battlelore 2nd edition is voor mij het beste spel van 2013. Zonder twijfel. Dit licht oorlogsspel maakt gebruik van het bekende Command & Colors systeem. Dit systeem kennen we ook van Memoir ’44. Je speelt een kaart uit, je activeert monsters, je verplaatst deze monsters en tenslotte val je met je eigen monsters de monsters van je tegenstander aan. Je kan het spel winnen door een aantal overwinningspunten te behalen (door strategische punten op het speelbord te bezetten) of door de monsters van je tegenspeler volledig uit te moorden. Deze monsters zien er prachtig uit, net als het spel zelf. Een topper!

Aangezien mijn vriendin geen fan is van het fantasy thema van Battlelore, speel ik veel vaker het oorlogsspel Memoir ’44. Wie Memoir ’44 te simpel vindt, raad ik aan om de Breakthrough uitbreiding van Memoir ’44 eens te proberen. Met deze uitbreiding wordt het speelbord veel dieper waardoor het spel veel tactischer en uitdagender wordt. Met de Operation Overlord uitbreiding van Memoir ’44 speel je met bevelhebbers die de spelers aan hun zijde bevelen geven. Het speelbord is twee keer zo lang en je kan het spel tot 8 spelers spelen. Het is zeker een belevenis, maar ik heb toch een voorkeur voor Memoir ’44 met minder dan 8 spelers.

Ditterio’s award voor beste oorlogsspel voor twee personen gaat naar Battlelore 2nd edition.

Dan komen we nu bij de partyspellen.

Black Stories komt met de meeste absurde moordverhalen die je ooit zal hebben gehoord. Leuk om te spelen, maar het is niet eenvoudig. De antwoorden zijn zo vergezocht dat je echt heel veel goede vragen zal moeten stellen om de waarheid achter de moord te achterhalen.

Ik heb twee tekenspellen in mijn spellenkast staan (neen, geen Pictionary), namelijk Identik en Wat schets je me nou?!

In Identik omschrijft iemand een heel gedetailleerde tekening terwijl de andere spelers ondertussen tekenen wat er wordt verteld. Nadien scoren de spelers punten indien er bepaalde details in hun tekening aanwezig zijn. Leuk spel, maar niet zo leuk als Wat schets je me nou?!

In Wat schets je me nou?! maakt elke speler een tekening. Iedereen geeft die tekening dan door aan de volgende speler, waarna alle spelers opschrijven wat ze op de gekregen tekening zien. Dan geven ze dat woord door aan de volgende speler en nu moet iedereen opnieuw tekenen. Zo gaat het steeds verder. 9 keer op 10 loopt het volledig mis wat hilarische situaties oplevert. Wat schets je me nou?! is altijd lachen geblazen!

Ik heb zowel de eerste als de tweede editie van Cash & guns gespeeld en ik kan met grote zekerheid zeggen dat Cash & guns: 2nd edition de betere versie is. In deze editie kan je spelen tot 8 spelers (in plaats van tot 6 spelers in de eerste editie). De Bang! Bang! Bang! kaarten die het spel alleen maar verwarrender en niet beter maakten, zijn ook verdwenen. Nu zijn er enkel Bang! kaarten. Het leukste aan de tweede editie is dat er één speler de baas is. Hij is immuun voor één bedreiging en hij kan als eerste kiezen uit het geld, de diamanten, de kunstwerken of de andere items. Door zijn grote machtspositie is de baas vaak het doelwit van de andere spelers. Voor leuk hersenloos plezier op een luidruchtig feestje is Cash & guns een ideaal spel.

Met deze spellen heb ik volgens mij de grootste partytoppers in huis: de blauwe en gele versie van Time’s Up (heel leuk spel waarbij je eerst alles mag vertellen, daarna slechts 1 woord mag zeggen en vervolgens enkel gebarentaal mag gebruiken), Dixit Odyssey + Dixit 2 en Dixit 3 (heel creatief spel met prachtig artwork waarbij je je verbeelding mag laten werken), Spyfall (alle spelers zitten op een gezamenlijke locatie behalve de spion, alle spelers moeten proberen om die spion te ontmaskeren, de spion probeert informatie te winnen zodat hij niet door de mand valt), Mysterium (tof spel dat ik het best kan omschrijven als: Dixit meets Cluedo) en Say Anything (leuke vragen beantwoorden en vervolgens stemmen op je favoriete antwoord uit alle antwoorden van de spelers).

Illegal staat nog ongespeeld in mijn spellenkast. Na het lezen van de spelregels ben ik niet zo enthousiast. Hopelijk geeft het spel me later ongelijk.

GiftTRAP heb ik niet in het rijtje met partytoppers gezet, maar het is wel een leuk partyspel. In dit spel mag je cadeautjes geven aan de andere spelers en krijg je zelf cadeautjes van de andere spelers. Hiervoor mag je kiezen uit een aantal foto’s van cadeaus die open liggen. Het puntensysteem is wat gekunsteld en haalt de vaart uit het spel. Los daarvan is het wel leuk om te spelen.

Coup is een tof blufspel in de wereld van The Resistance. Elke speler heeft twee karakters en probeert om de karakters van de andere spelers een kopje kleiner te maken. Dit doe je door goed te bluffen. Grote aanrader!

Ditterio’s award voor beste partyspel gaat naar The Resistance. Indien The Resistance niet tot de partyspellen wordt gerekend, dan gaat de award naar Time’s Up.

Mijn vier favoriete abstracte spellen zijn Tash-kalar: arena of legends (ondanks de abstracte handelingen zit er toch heel wat thema in het spel, heel interactief spel!), YINSH (volgens velen het beste spel uit de GIPF-serie), Hive (door tegels te plaatsen en te verplaatsen moet je proberen om de koningin van de andere speler volledig te omsingelen met tegels), Quoridor (je probeert als eerste de overkant het speelbord te bereiken, maar door barricades te plaatsen kan het gebeuren dat je een grote omweg moet maken) en Dammen (dit spel heeft geen introductie nodig, het blijft leuk om te spelen).

De volgende abstracte spellen staan nog steeds in mijn kast, maar spreken me veel minder aan: Pylos (dit heb ik nooit helemaal kunnen vatten), Rozenkoning (middelmatig), Kannibalen (extreem grote geluksfactor), Onderuit (bweeeeeirk!) en Pinguïn (iets te simpel, maar toch het leukste spel uit deze alinea).

Ditterio’s award voor beste abstract spel gaat naar YINSH.

Met El Grande heb ik DE referentie wat meerderhedenspellen betreft in huis. Dit spel is al vrij oud, maar ik vind het nog steeds heel goed. Dikke vette aanrader! Ook Discworld: ankh-morpork is een leuk meerderhedenspel waarbij elke speler een andere overwinningsconditie heeft. Je weet nooit wanneer het spel zal eindigen. Spannend! Maharadja: Paleizenbouw in India is nog zo’n topper in het genre van de area control. Zeker eens proberen, zou ik zeggen! In vergelijking met El Grande, Discworld en Maharadja is Sla je slag(room) het kleine broertje. Toch is dit eenvoudig spelletje heel leuk om te spelen. Sla je slag(room) maakt gebruik van het ik verdeel/jij kiest-principe.

Ditterio’s award voor beste meerderhedenspel gaat naar El Grande.

Uiteraard heb ik zoals de meeste mensen ook een aantal decks met gewone speelkaarten in mijn spellenkast liggen. Ik heb voorkeur voor kaartspellen met wat meer thema, maar een goed traditioneel slagenspel kan ook leuk zijn. Ik speel graag (van superleuk naar iets minder leuk): Wiezen, Manillen, Presidenten, Kingen, Hartenjagen, Wippen en Pijke zot verjagen.

Het slagenspel Diamonds kon me na één speelbeurt totaal niet overtuigen. Tichu heb ik nog steeds niet kunnen spelen. Wizard zit wel in mijn collectie en dat is een heel leuk slagenspel dat je niet met gewone speelkaarten speelt. Check it out als je van slagenspellen houdt.

Ditterio’s award voor beste slagenspel gaat naar Wizard.

Dan zijn we nu aangekomen bij de spellen met route/network building.

In Concordia heeft elke speler een identieke set kaarten. Iedere speler speelt tijdens zijn beurt een kaart uit en voert uit wat er op die kaart staat. Er is ook een speciale kaart waarmee je al je kaarten terug op handen mag nemen. In de loop van het spel kan je meer kaarten bekomen. Die kaarten zal je zeker nodig hebben om je acties op het speelbord uit te voeren en om veel overwinningspunten kunnen verdienen. De mix van het kaartmanagement en de acties op het speelbord vormt samen een heel goed spel. Wat mij betreft had niet Istanbul maar Concordia de Kennersspiel des Jahres moeten winnen.

Brass speelde ik voor de eerste keer op spellenclub De Strateeg. Ik vond het zo goed dat ik het me meteen heb aangeschaft. Helaas heb ik het sindsdien niet meer gespeeld. Dit komt vooral doordat Brass een zwaar spel is met een lange speelduur en veel spelregels. Brass biedt enorm veel diepgang en interactie. Ondanks de langere speelduur verveelt Brass nooit. Veel keuzes, goede spelmechanismen, heel tactisch en thematisch klopt het ook. Brass is minder moeilijk dan dat ik had gevreesd, maar je zal toch regelmatig voor een aantal zware beslissingen komen te staan tijdens het spel. Het is een hersenkraker. De beste in zijn soort. Ik heb nog nooit een spel gespeeld waarbij de spanning tijdens het spel ZO groot was! Wallace op z’n best! Dit spel wil ik graag opnieuw spelen.

Stoom is een ander pareltje van Martin Wallace. Je legt treinsporen aan en via deze sporen vervoer je blokjes. Heel leuk!

In het luchtige genre is Ticket to ride natuurlijk de klassieker bij uitstek. Leuk spel waarbij je elkaar goed in de weg kan zitten.

Velen vinden Hanzesteden een gortdroog spel (ik ook), maar toch vind ik het leuk om te spelen. Het artwork spreekt echter totaal niet aan.

Thurn und Taxis kan me minder bekoren. Qua zwaarte kan je het vergelijken met Ticket to ride, maar ik speel Ticket to ride veel liever.

Ditterio’s award voor beste bordspel met route/network building gaat naar Brass.

Ik heb twee coole spellen met een civilization track in mijn spellenkast staan: Nations en Endeavor. Beide spellen speel ik heel graag. Nations duurt wel veel langer dan Endeavor en is ook veel zwaarder. De grote broer van Nations, Through The Ages: a story of civilization heb ik nog niet gespeeld en het spreekt me ook minder aan.

Ditterio’s award voor beste bordspel met civilization track gaat naar Nations.

Puerto Rico is lange tijd één van mijn favoriete spellen aller tijden geweest. Het leuke aan dit spel is dat alle spelers tezelfdertijd kunnen spelen. Eén speler kiest een actie en vervolgens mag elke speler die actie uitvoeren. De speler die de actie koos, krijgt wel een privilege. Puerto Rico is top!

Ditterio’s award voor beste bordspel met variabele beurtvolgorde gaat naar Puerto Rico.

Boonanza is hier de revue al gepasseerd. Andere bekende bordspellen van Uwe Rosenberg zijn Ora et Labora, Le Havre, De Glasstraat, Agricola, Caverna en Patchwork.

Agricola is een goed spel, maar ik speel het niet supergraag. Het boerenthema spreekt me ook niet aan. Aangezien ik Agricola niet zo super vond, heb ik ook het vergelijkbare Caverna nog niet gespeeld. Ora et Labora heb ik ook nog niet gespeeld. Le Havre heb ik één keer gespeeld. Deze speelsessie duurde enorm lang en het spel zelf voelde heel langdradig aan. Dat spel hoef ik niet meer te spelen.

De Glasstraat en Patchwork vind ik veel beter en deze spellen heb ik dan ook in mijn spellenkast staan.

Het kopen van de gebouwen, het grondstoffenwiel en het kaartmanagement maken van De Glasstraat een leuk grondstoffenspel.

Patchwork is een tegellegspel voor twee spelers waarbij je tegels TETRIS-gewijs op je spelersbordje moet plaatsen.

Ditterio’s award voor beste spel van Uwe Rosenberg gaat naar De Glasstraat.

Istanbul is een goed pick up and deliver spel dat aanvoelt als een race naar de robijnen. Leuk spel maar niet de grote topper zoals het door sommigen wordt genoemd.

Met De Legenden van Andor en Descent: journeys in the dark (2nd edition) heb ik, naast Battlelore 2nd edition, twee fantasyspellen met coole miniaturen in mijn spellenkast staan. Binnenkort komt daar nog het thematische Blood Rage bij. Dit spel staat in bestelling bij De Spelgezel.

De Legenden van Andor is een puzzelspel waarbij je monsters moet bevechten en je ervoor moet zorgen dat er niet teveel monsters het kasteel kunnen bereiken.

Descent: journeys in the dark (2nd edition) is een coole dungeon crawler waarbij één speler alle monsters bestuurt en alle andere spelers, als echte helden, vechten tegen deze monsters.

Ditterio’s award voor beste bordspel met miniaturen gaat naar Battlelore 2nd edition.

Vier hele toffe spellen met territory building zijn Shogun, Terra Mystica, Eufraat & Tigris en Tikal.

Shogun is voor mij de betere versie van Risk. In Shogun moet je ook gebieden veroveren, maar in tegenstelling tot in Risk, zit er in Shogun veel meer diepgang. De grote toren is ook een leuke toevoeging aan het spel. Als variant voor Risk ben ik ook erg geïnteresseerd in 1775: Rebellion.

Over Terra Mystica kan ik kort zijn. Dit spel is fantastisch en nog steeds mijn nummer 1 spel aller tijden!

Eufraat & Tigris is één van de beste conflictspellen die ik ooit speelde. Heel veel interactie en altijd spannend bij de puntentelling op het einde van het spel. Volgens mij is dit het beste spel van Reiner Knizia.

Tikal is al een ouder spel, maar het is zeker en vast een goed spel. De andere spellen in de Mask Triology, Java en Mexica, heb ik nog niet gespeeld. Torres (dat soms al vierde spel in deze serie wordt aanzien) heb ik ook nog niet gespeeld.

Ditterio’s award voor beste bordspel met territory building gaat naar Terra Mystica.

In real time spellen speel je tegen de tijd. Ik word er helemaal gek van, maar tezelfdertijd zit ik toch in stilte te genieten. Galaxy Trucker en Escape: the curse of the temple vind ik de beste spellen in dit genre. Ik zou zeggen: try before you buy, want ofwel zal je helemaal weg zijn van het spel ofwel zal je het haten.

In Galaxy Trucker bouw je zo snel mogelijk een ruimteschip op om dat schip vervolgens aan flarden te laten schieten. Galaxy Trucker heeft overigens de grappigste spelregels die ik ooit heb gelezen.

Escape: the curse of the temple komt met een cd met een soundtrack. Je zit opgesloten in een tempel en al dobbelend moet je proberen om zo snel mogelijk uit de tempel te geraken. De meegeleverde uitbreiding maakt dit spel nog chaotischer.

Ditterio’s award voor beste real time spel gaat naar Galaxy Trucker.

Schrille Stille is een spel waarbij je door middel van stemming ervoor moet zorgen dat de artiesten onder jouw muzieklabel zo hoog mogelijk staan in de hitparade. Het thema spreekt me erg aan, maar het spel zelf is niet zo super. Ik wil het spel echter graag nog een tweede kans geven.

Tinners’ Trail is een spel van Martin Wallace dat werkt met een Time Track. Ik heb het al vaak gezegd en ik blijf het herhalen: Tinners’ trail is een zwaar onderschat bordspel.

Een time track wordt niet vaak gebruikt in bordspellen. Jammer, want ik vind het wel een leuk mechanisme.

Time Stories gebruikt ook zo’n time track, maar aan dat spel heb ik helaas minder goede herinneringen.

Ditterio’s award voor beste bordspel met time track gaat naar Tinners’ Trail.

Titanic: het bordspel (koopje op een rommelmarkt), Warhammer: diskwars (conflictspel waarbij je discs moet kantelen om aan te vallen) en In de voetsporen van Marco Polo (ik ben heel benieuwd naar dit spel) zijn nog drie spellen die ongespeeld in mijn spellenkast staan. Marco Polo en Warhammer: diskwars wil ik graag nog spelen. Bij Titanic: het bordspel is die ambitie veel minder groot.

De Veilingmeesters van Amsterdam heb ik vroeger nog gespeeld (en het was een leuk spel), maar aangezien de klok van dit spel stuk is (en ik niet meer aan een nieuwe klok kan geraken) is dit spel volledig onspeelbaar geworden.

Ik heb ook nog Codenames in bestelling staan bij De Spelgezel. Van dit woordspel verwacht ik heel veel. Het is namelijk op korte tijd gestegen naar de eerste plaats op de partygame ranking van Boardgamegeek.

Een vriend van mij ging CV en CV: Gossip vanuit Essen voor mij meebrengen. Voorlopig is het spel nog niet in mijn bezit, maar CV heb ik wel al gespeeld en ik weet dat het een heel goed spel is. Ik ben benieuwd naar wat de uitbreiding zal toevoegen.

Als je tot hier hebt gelezen: bedankt!

Wat zijn jouw favoriete spellen uit mijn spellenkast?

Laat het me weten in de reacties hieronder.